ಅಮ್ಮನ ನೆನಪಾಗಿ ಇದೊಂದಾದರು ನನ್ನ ಹತ್ತಿರ ಇರಲಿ

 


ಬೆಳಗ್ಗೆ ಎದ್ದು  ಅರ್ದ ಒಂದು ಗಂಟೆ  ನಡೆದು ಬರುವುದು ಶ್ರೀನಿವಾಸರ ಅಭ್ಯಾಸ. ಅಂದು ಹಾಗೆ ನಡಿಗೆ ಮುಗಿಸಿ ಮನೆಯತ್ತ ಹೊರಟು ಬರುವಾಗ, ಅದೇಕೊ  ಕುಮುದಳ ಮನೆಯ ಮುಂದೆ ನಿಂತರು, ಅವರಿಗೆ ಅಲ್ಲಿನ  ಸಂದರ್ಭ ಅರ್ಥವಾಗಲಿಲ್ಲ.  ಬೆಳಗ್ಗೆ ಬೆಳಗ್ಗೆಯೆ ಕುಮುದ ಮನೆಯ ಮುಂದು ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ದಿಕ್ಕೆಟವಳಂತೆ ಕುಳಿತ್ತಿದ್ದಳು. ಮನೆಯ ವಸ್ತುಗಳೆಲ್ಲ, ಹಳೆಯ ಮಂಚ, ಪಾತ್ರೆಗಳು,  ಬಟ್ಟೆ , ಬುಟ್ಟಿ  ಪರಕೆಯಾದಿಯಾಗಿ ಅವಳ ಸುತ್ತ ಹರಡಿ ಬಿದ್ದಿತ್ತು.  ಅವಳ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಅದೆಂತದೊ ದಿಕ್ಕೆಟ್ಟ ಭಾವ. ಹತ್ತಿರ ಹೋದ ಅವರು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದರು
“ಇದೇನಮ್ಮ ಹೀಗೆ, ಇಲ್ಲೇಕೆ ಕುಳಿತಿರುವೆ?”
“ನೋಡು ಸೀನ, ನನ್ನ ಬಾಳು ಹೀಗೆ ಕಡೆಗೆ ಬೀದಿಗೆ ಬಂದು ಬಿತ್ತು” ಅಕೆಯ ದ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ಅದೆಂತದೊ ವಿರಕ್ತಭಾವ. ದುಖಃ , ಸಂಕಟಗಳೆಲ್ಲ ಸಮಿಶ್ರಗೊಂಡಿದ್ದವು.
“ಏನಾಯಿತು, ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಗೆ ಏಕೆ ಕುಳಿತಿರುವೆ, ನಿನ್ನ ಮಗ ಕೃಷ್ಣನೆಲ್ಲಿ ಹೋದ , ಏನು ವಿಷಯ” ಶ್ರೀನಿವಾಸರ ಪ್ರಶ್ನೆ.
“ಕೃಷ್ಣನೆಲ್ಲಿ ಹೋಗಿರುವನೊ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ವಾರದ ಮೇಲಾಯ್ತು ಮನೆಗೆ ಬಂದು. ನಮಗಿದ್ದ ಒಂದೆ ಮನೆಯನ್ನು ಯಾರಿಗೋ ಮಾರಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದಾನೆ, ನನಗೂ ಮೋಸ ಮಾಡಿ. ಅವರ್ಯಾರೊ ತಾವು ಕೊಂಡ ಮನೆಗೆ ಬಂದು ನನ್ನನ್ನು ಹೊರಹಾಕಿದ್ದಾರೆ, ನಮ್ಮವರು ಕಟ್ಟಿಸಿದ ಮನೆ , ಈಗ ಮಗನ ಕೈಕೆಳಗೆ ನಾನು , ನನ್ನ ಹಣೆಬರಹ ಹೀಗೆ, ಈಗ ಏನು ಮಾಡಲಿ ತಿಳಿಯುತ್ತಿಲ್ಲ ನಿನ್ನೆ ರಾತ್ರಿಯಿಂದ ಇಲ್ಲಿಯೆ ಕುಳಿತಿರುವೆ “

ಆಕೆ ಅಸಹಾಯಕಳಾಗಿ ಕೈಚಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಳು

ಶ್ರೀನಿವಾಸರು, ಯೋಚನೆಗೆ ಬಿದ್ದರು. ಕುಮುದಳನ್ನು ಹೀಗೆ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಬಿಟ್ಟುಹೋಗುವದಾದರು ಹೇಗೆ. ಅವಳೇನು ಅಪರಿಚಿತಳಲ್ಲ.   ಅವರಿಗೆ ದೂರದ ಸಂಭಂದಿಯಾದರು ಚಿಕ್ಕವಯಸ್ಸಿನಿಂದಲು ಆಕೆಯ ಜೊತೆಗೆ ಬೆಳೆದವರು ಅವರು. ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನ ಆಟವಾಡುವಾಗ  ಅಷ್ಟೆ ಅಲ್ಲ , ನಿಜಕ್ಕು ಆಕೆ  ಭಾವನಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಅವರ ಜೊತೆ ಚಿಕ್ಕವಯಸಿನಿಂದಲು ಅಕ್ಕನಂತೆ ಇದ್ದವರು.

“ಕುಮುದ, ಈಗ ಏನು ಮಾಡುವೆ ಹೇಳು, ಒಂದು ಕೆಲಸ ಮಾಡು ಈಗ ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಬಂದುಬಿಡು, ಮುಂದೆ ನೋಡೋಣ” ಎಂದರು
“ನಿನ್ನ ಜೊತೆಗೆ ಬರುವುದೆ, ನಿನಗೆ ತೊಂದರೆಯಾಗದೆ ಸೀನ, ಇಳಿವಯಸಿನಲ್ಲಿ ನಾನು ನಿನಗೆ ಹೊರೆಯಾಗೆನೆ?”  ಎಂದಳು ಆಕೆ

“ಅದೆಲ್ಲ ಏನು ಇಲ್ಲ, ಈಗ ಅದು ಬಿಟ್ಟು ಮತ್ತೆ ಏನು ಮಾಡುವೆ ಹೇಳು, ಈ ಮನೆಯಲ್ಲಿರುವದಂತು ನಿನಗೆ ಸಾದ್ಯವಿಲ್ಲ, ಹೊರಗೆಲ್ಲಿ ಹೋಗುವೆ? ಏನು ಯೋಚಿಸದೆ ನನ್ನ ಜೊತೆ ಬಾ” ಎನ್ನುತ್ತ ಸುತ್ತಲು ಬಿದ್ದಿರುವ ವಸ್ತುಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಗಮನಿಸುತ್ತ,

“ಇಷ್ಟೊಂದು ವಸ್ತುಗಳು ಇವನ್ನೆಲ್ಲ ಎನು ಮಾಡುವೆ,  ನನ್ನ ಕೇಳಿದಲ್ಲಿ ಇವೆಲ್ಲ ಏನು ಬೇಡ, ನಿನಗೆ ಅಗತ್ಯವಿರುವ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಮಾತ್ರ ತೆಗೆದುಕೊ , ಸಾಕು , ನನ್ನ ಜೊತೆ ಬಾ “ ಎಂದರು

ಆಕೆ, ಸುತ್ತಲು ನೋಡಿ,  ಸಣ್ಣದೊಂದು  ಹಳೆಯ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯಲ್ಲಿ , ಕೆಲವು ಬಟ್ಟೆಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಹಾಕಿಕೊಂಡಳು. ಎದ್ದು ನಿಂತು

“ನಡೆಯಪ್ಪ,  ನನ್ನ   ಹೊರೆ ನಿನ್ನ ಮೇಲೆ, ಭವಿಷ್ಯದಲ್ಲಿ ಅದೇನು ಕಾದಿದೆಯೊ “ ಎಂದಳು.

“ಇಷ್ಟೆ ಸಾಕೆ ಉಳಿದ ವಸ್ತುಗಳು ಯಾವುವು ಬೇಡವೆ ?” ಎಂದರು ಆಶ್ಚರ್ಯದಿಂದ ಶ್ರೀನಿವಾಸರು.

“ಯಾವುದರಿಂದ ನನಗಿನ್ನೇನು ಆಗಬೇಕಿದ ಸೀನ,  ಉಡಲು ಒಂದೆರಡು ಸೀರೆ ಸಾಕು, ಒಂದು ಹೊತ್ತಿನ ಅನ್ನ ತಿನ್ನಲು , ಹಾಗಿರಲು ಇವೆಲ್ಲ ನನಗೇಕೆ, ಮಗನೆ ಬೀದಿಗೆ ಬಿಟ್ಟು ಹೋದ ಅನ್ನುವಾಗ ಉಳಿದ ವ್ಯಾಮೋಹವೆಲ್ಲ ನನಗೇಕೆ ನಡೆ, ಇದೆಲ್ಲ ಯಾರು ಬೇಕಾದರು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲ್ಲಿ “ ಎನ್ನುತ್ತ , ನಡೆಯಲು ಪ್ರಾರಂಬಿಸಿದರು.

 ಶ್ರೀನಿವಾಸರ ಮನೆ ತಲುಪುವದರಲ್ಲಿ , ಕುಮುದ ವಿಷಯವೆಲ್ಲ ತಿಳಿಸಿದಳು.  ಗಂಡನನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡ ನಂತರ ಮಗನ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ಕುಮದಳ ವಿಷಯ ಶ್ರೀನಿವಾಸರಿಗೆ ತಿಳಿದಿರುವುದೆ.  ಎಲ್ಲ ದುರಾಭ್ಯಾಸಗಳ ದಾಸ ಅವನು. ಓದನ್ನು ಪೂರ್ಣಗೊಳಿಸಲಿಲ್ಲ.  ಸರಿಯಾಗಿ ಯಾವ ಕೆಲಸದಲ್ಲು ನೆಲೆನಿಲ್ಲಲಿಲ್ಲ.  ಕುಮುದ ಹೇಗೊ ಹೆಣ್ಣು ಹುಡುಕಿ ಅವನಿಗೊಂದು ಮದುವೆ ಮಾಡಿದಳು. ಸ್ವಲ್ಪ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಓದಿದ ಸೊಸೆ ಆಕೆ. ಬುದ್ದಿವಂತೆ ಮನೆಗೆ ಬಂದ ಕೆಲವೆ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಗಂಡನ ಬುದ್ದಿಯನ್ನೆಲ್ಲ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಂಡಳು. ಅತ್ತೆಯೊಡನೆ ಆಕೆ ಹೊಂದಿಕೊಂಡಳು. ಆದರೆ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡ ಗಂಡನೆ ಸರಿ ಇಲ್ಲದಿರಲು ಫಲವೇನು, ಅವರಿಬ್ಬರ ಸಂಸಾರ ತುಂಬಾ ದಿನವೇನು ಸಾಗಲಿಲ್ಲ್ಲ.  ಗಂಡನನ್ನು ತಿದ್ದಲು ಸಾಕಷ್ಟು ಪ್ರಯತ್ನ ಪಟ್ಟ ಆಕೆ ಕಡೆಗೆ ಕೈಚಲ್ಲಿ,ಮದುವೆಯಾದ ವರ್ಷದಲ್ಲಿ ಆಕೆ ಗಂಡನಿಗೆ ವಿಚ್ಚೇಧನ ನೀಡಿ ಹೊರಟುಹೋದಳು.

ಕುಮುದಳ ಮಗ ಕೃಷ್ಣಮೂರ್ತಿಯೇನು ಅದನ್ನು ಬಹಳ ಹಚ್ಚಿಕೊಂಡಂತೆ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ತನ್ನದೆ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿದ್ದ. ಕಡೆಗೊಮ್ಮೆ ಹಣಕ್ಕಾಗಿ ತಾಯಿಯನ್ನು ಮೋಸಮಾಡಿ ಹೊರಟುಬಿಟ್ಟ. ತಾನು ಯಾವುದೊ ವ್ಯಾಪಾರ ಮಾಡುತ್ತಿರುವದರಿಂದ ಮನೆಯ ಮೇಲೆ ಸಾಲ ತೆಗೆಯುವದಾಗಿ ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಮನೆ ತನ್ನ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿರಲಿ ಎಂದು ತಾಯಿಯನ್ನು ಬಲವಂತ ಪಡಿಸಿ, ಪತ್ರಕ್ಕೆ ಆಕೆಯ ಕೈಲಿ ರುಜು ಹಾಕಿಸಿದ, ಆದರೆ ಆಕೆಗೆ ಅರಿವಿರಲಿಲ್ಲ, ಮನೆ ಅವನ ಹೆಸರಿಗೆ ಆಲ್ಲ ಅದನ್ನು ಸೇಟು ಒಬ್ಬನಿಗೆ ಮಾರುತ್ತಿರುವ ವಿಷಯ ಆಕೆಗೆ ಅರಿವಿಗೆ ಬರಲಿಲ್ಲ. ಆಕೆಯೆ ನೊಂದಣಿ ಕಛೇರಿಗೆ ಹೋಗಿ ರುಜು ಹಾಕುವಾಗಲು ಮನೆ ಮಗನ ಹೆಸರಿಗೆ ಬರೆಯುತ್ತಿರುವದಾಗಿ ಆಕೆ ನಂಬಿಕೊಂಡಿದ್ದರು, ಪತ್ರದಲ್ಲಿರುವದನ್ನು ಆಕೆ ಓದಿರಲು ಇಲ್ಲ.

ಆಕೆ ರುಜು ಹಾಕಿಬಂದ ನಂತರ ಮಗ ಮನೆಗೆ ಬರಲಿಲ್ಲ, ವಾರದ ನಂತರ ಸಂಜೆ ಬಂದ  ಸೇಟು ಮನೆ ಖಾಲಿ ಮಾಡಲು ತಿಳಿಸಿದಾಗ ಅವಳಿಗೆ ನಿಜ ವಿಷಯ ತಿಳಿಯಿತು. ಮನೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ವಸ್ತುಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಹೊರಗೆ ಬಲವಂತದಿಂದ ಹಾಕಿದ ,  ಅವನು ಆಕೆಯನ್ನು ಬೀದಿಗೆ ದಬ್ಬಿದಾಗ ನಿಸ್ಸಾಹಯಕಳಾಗಿದ್ದಳು, ಯಾರನ್ನು ನ್ಯಾಯ ಕೇಳುವುದು ಎನ್ನುವುದು ಎಂದು ಆಕೆಗೆ ತಿಳಿಯಲೆ ಇಲ್ಲ.  

..

ಬೆಳಗ್ಗೆ ಗಾಳಿಸೇವನೆಗೆ ಹೊರಹೋದ ಗಂಡ, ಹೊತ್ತಾದರು  ಬರದಿದ್ದಾಗ  ಆತಂಕದಲ್ಲಿ ಬಾಗಿಲಲ್ಲಿ ನಿಂತಿದ್ದಳು ಶ್ರೀನಿವಾಸರಾಯರ ಪತ್ನಿ ಪದ್ಮ.  ಕಡೆಗೊಮ್ಮೆ ಗಂಡ ನಡೆದುಬರುವದನ್ನು ಕಂಡು ಸಮಾದಾನದ ಉಸಿರು ಬಿಟ್ಟಳಾಕೆ, ಹಿಂದೆಯೆ ಇದ್ದ ಹೆಂಗಸನ್ನು ಕಂಡು ಯಾರು ಎಂದು ದಿಟ್ಟಿಸಿದಳು. ಕುಮುದಳ ಗುರುತು ಆಕೆಗೆ ಸುಲುಭವಾಗಿ ಸಿಕ್ಕಿತು.  ಹತ್ತಿರ ಬಂದ ಆಕೆಯನ್ನು ಒಳಗೆ  ‘ಬನ್ನಿ ‘ ಎಂದು ನಗುತ್ತ ಸ್ವಾಗತಿಸಿದಳು.

ಒಳಗೆ ಬಂದ ಶ್ರೀನಿವಾಸರಾಯರು, ಮೊದಲು ಕುಮುದಳಿಗೆ ಕಾಫಿ ಕೊಡುವಂತೆಯು, ನಂತರ ದೇವರ ಮನೆ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿರುವ ಖಾಲಿ   ಕೊಟ್ಟಡಿಯನ್ನು ಅವಳು ಇರಲು ಅನುಕೂಲಮಾಡುವಂತೆಯು ತಿಳಿಸಿದಾಗ. ಆಕೆಗೆ ಯಾವ ಸುದ್ದಿ ತಿಳಿಯದಿದ್ದರು ಸಹ, ಆಗಲಿ ಎಂದು ತಲೆ ಆಡಿಸಿದರು.

ಪದ್ಮ ಮೂವರಿಗು ಕಾಫಿ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟು, ನಂತರ ಕುಮುದ ಸ್ನಾನಕ್ಕೆ ಎಂದು ಹೊರಟಾಗ, ಶ್ರೀನಿವಾಸರಾಯರು, ಪದ್ಮಳಿಗೆ ಎಲ್ಲ ವಿಷಯ ತಿಳಿಸಿದರು. ಆಕೆ ಅಸಾಹಯಕಳಾಗಿ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ನಿಂತಿದ್ದಾಗ ತಾವು ಹಾಗೆ ಬರಲಾಗಲಿಲ್ಲ , ಕರೆತಂದನೆಂದು , ಇನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪ ದಿನ್ನ ಇಲ್ಲೆ ಇರಲಿ ನಂತರ ಯೋಚಿಸೋಣವೆಂದು ತಿಳಿಸಿದಾಗ, ಪದ್ಮ ಹೆಚ್ಚು ಏನು ಯೋಚಿಸಲಿಲ್ಲ.

ಶ್ರೀನಿವಾಸರಾಯರು ಹಾಗು ಪದ್ಮರಿಗೆ ಇಬ್ಬರು ಗಂಡು ಮಕ್ಕಳು, ಇಬ್ಬರು ಓದಿನಲ್ಲಿ ಸದಾ ಮುಂದೆ. ದೊಡ್ಡವರಾದಂತೆ ಉನ್ನತ ವ್ಯಾಸಂಗವನ್ನೆಲ್ಲ ಮುಗಿಸಿ,  ಕೆಲಸ ಹಿಡಿದು, ಇಬ್ಬರು ಅಮೇರಿಕ, ಇಂಗ್ಲೇಂಡ್  ಎಂದು ಹೊರದೇಶಕ್ಕೆ ಹಾರಿದಾಗ. ಶ್ರೀನಿವಾಸರಾಯರಿಗೆ ಇಷ್ಟವೆ ಇರಲಿಲ್ಲ.  ಕೆಲಸಕ್ಕಾಗಿ ಏಕೆ ದೇಶಬಿಟ್ಟು ದೇಶ ಹೋಗುವುದು, ಇಲ್ಲಿಯೆ ಒಂದು ಕೆಲಸ ಹೊಂಚಿಕೊಂಡರಾಗದೆ ಎನ್ನುವ ಮನೋಭಾವ ಅವರದು. ಅದರೆ ಅವರ ಅಭಿಪ್ರಾಯಕ್ಕೆ ಮನ್ನಣೆ ಸಿಗದು ಎಂದಾಗ ನೊಂದು ಸುಮ್ಮನಾದರು. ಈಗ ಅವರಿಬ್ಬರದೆ ಸಂಸಾರಕ್ಕೆ ಕುಮುದ ಬಂದು ಸೇರಿದ್ದು, ಒಂದು ರೀತಿ ಪದ್ಮಳಿಗೆ ಸಂತಸವೆ ಆಗಿತ್ತು ಎನ್ನಬಹುದು.

…

ಕುಮುದ ಆ ಇಬ್ಬರ ಸಂಸಾರಕ್ಕೆ ಸುಲುಭವಾಗಿ ಹೊಂದಿಕೊಂಡಳು. ಅವಳಿಗೆ ಅಲ್ಲಿ ಯಾವ ಕೊರತೆಯು ಇರಲಿಲ್ಲ. ಊಟಕ್ಕೆ ಆಗಲಿ, ಸ್ನಾನಕ್ಕೆ ಆಗಲಿ, ಇರಲು ಜಾಗವಾಗಲಿ , ತನ್ನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ  ಇದ್ದ ಅನುಕೂಲಕ್ಕಿಂತ ಚೆನ್ನಾಗಿಯೆ ಇದ್ದಿತು. ಅವಳಿಗೆ ಇರುವದೆಲ್ಲ ಮಗನ ಯೋಚನೆ ಅಷ್ಟೆ. ತಾನು ಹೆತ್ತ ಮಗ  ಹೀಗಾದನಲ್ಲ ಎಂದು. ಆದರೆ ಆಕೆ ಬುದ್ದಿವಂತಳು,

“ಸದಾ ನಮ್ಮ ದುಃಖವನ್ನು ಪರರ ಬಳಿ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಅವರಿಗೆ ನಮ್ಮ ಬಗ್ಗೆ ನಿರಾಸಕ್ತಿ,  ಮತ್ತು ಜಿಗುಪ್ಸೆಯ ಭಾವ ಬೆಳೆದು, ನಮ್ಮ ಮಾತು ಕೇಳಲು ಇಷ್ಟ ಪಡುವದಿಲ್ಲ’ ಎಂದು ಆಕೆ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದಳು.  ಆ ಮನೆಗೆ ಬಂದ ನಂತರ ಆಕೆ ಪದೆ ಪದೆ ತನ್ನ ಹಾಗು ತನ್ನ ಮಗನ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತು ಆಡಲು ಹೋಗಲೆ ಇಲ್ಲ. ಅವರಾಗೆ ಕೇಳಿದಾಗ ಸಣ್ಣ ದ್ವನಿಯಿಂದ ಉತ್ತರಿಸಿ ಸುಮ್ಮನಾಗುತ್ತಿದ್ದಳು.

ಶ್ರೀನಿವಾಸರ  ನಡೆ ನುಡಿಗಳಲ್ಲಿ ಈಚೆಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಬದಲಾವಣೆಯನ್ನು ಪದ್ಮ ಗುರುತಿಸಿದ್ದಳು,  ಮಕ್ಕಳು ಅವರ ಮಾತು ನಿರ್ಲಕ್ಷ ಮಾಡಿ ವಿದೇಶಗಳಿಗೆ ಹೊರಟುಹೋದ ನಂತರ ಅವರು ತೀರ ಗಂಭೀರವಾಗಿಯೆ ಇರುತ್ತಿದ್ದರು. ಪದ್ಮ ಜೊತೆ ಸಹ ಮಾತು ತೀರ ಕಡಿಮೆ ಎಷ್ಟು ಬೇಕೊ ಅಷ್ಟು ಅನ್ನುತ್ತಾರಲ್ಲ ಹಾಗೆ ಇದ್ದರು. ಆದರೆ ಕುಮುದ ಬಂದ ನಂತರ ಅವರಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಉತ್ಸಾಹ ಜಾಸ್ತಿಯಾಗಿತ್ತು.

ಸದಾ ಪುಸ್ತಕ ಹಿಡಿದು ಕಾಲ ಕಳೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಅವರು, ಈಗ ವಿರಾಮದ ಸಮಯಗಳಲ್ಲಿ, ತಮ್ಮ ಚಿಕ್ಕ ವಯಸಿನ ಘಟನೆಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಮೆಲುಕು ಹಾಕುವರು. ತಾವು ಮತ್ತು ಅವಳು ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಆಡುತ್ತಿದ್ದ ದಿನಗಳು, ಆಗ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಇರುತ್ತಿದ್ದ ಹಲವು ಗೆಳೆಯರು, ತಮ್ಮ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮ, ಕುಮುದಳ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮ ಇವರೆಲ್ಲರ ನೆನಪು, ಹೀಗೆ ದಿನಕ್ಕೊಂದು ಬಗೆಯಲ್ಲಿ ಅವರ ಮಾತಿನ ಲಹರಿ ಸಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಹೀಗಾಗಿ ಅವರು ಪದ್ಮ ಬಳಿ ಸಹ ನಗುತ್ತ ಮಾತನಾಡುತ್ತ ಇರುವುದು ಅವಳಿಗು ನೆಮ್ಮದಿ, ತೃಪ್ತಿ ಕೊಟ್ಟಿತ್ತು.

ಅವಳು ಎಷ್ಟೊ ಬಾರಿ ಕುಮುದಳ ಎದುರಿಗೆ ಅಂದಳು

“ನೀವು ಬಂದ ಮೇಲೆ ಅವರು ಗೆಲುವಾಗಿದ್ದಾರೆ,  ನೀವು ಎಲ್ಲಿಯು ಹೋಗಬೇಡಿ, ನಮ್ಮ ಜೊತೆಗೆ ಇದ್ದುಬಿಡಿ” ಎಂದು.

ಅದಕ್ಕೆ ಕುಮುದ ಸಹ ನಗುತ್ತಲೆ ಹೇಳಿದ್ದಾಳೆ

“ನಾನು ಎಲ್ಲಿ ಅಂತ ಹೋಗಲಮ್ಮ,  ನೀವು ಕಳಿಸಿದರೆ ಹೋಗಬೇಕೆ ಹೊರತು,   ನನಗೆ ಇನ್ನು ಯಾರು ಇಲ್ಲ “ ಎಂದು.

ಅಲ್ಲದೆ ಕುಮುದ ಎಂದು ಕುಳಿತು ,ಮಲಗಿ ಕಾಲ ಕಳೆಯುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವಳು ಸದಾ ಚಟುವಟಿಕೆಯಿಂದ ಇರುತ್ತಿದ್ದು, ಪದ್ಮಳಿಗೆ ಎಲ್ಲ ಕೆಲಸಗಳಿಲ್ಲಿ  ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತ, ಅವಳ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ಹಗುರಗೊಳಿಸಿದ್ದಳು. ಹೊರಗಿನ ಬಟ್ಟೆ, ಪಾತ್ರೆ, ಕಸ ತೆಗೆಯುವುದು, ಹೀಗೆ ಪದ್ಮ ಬೇಡ ಎಂದರು ಸಹ ಪದ್ಮ ಮಾಡಿ ಮುಗಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅವಳು ಕೆಲವು ಸೂಕ್ಷ್ಮಗಳನ್ನು ಸಹ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದಳು. ಎಷ್ಟೆ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ಮಾಡಿದರು ಸಹ ಅವಳು ಪೂರ್ತಿ ಸ್ವತಂತ್ರ್ಯ ವಹಿಸಿ, ಎಲ್ಲ ಕಡೆ ಕೈ ಹಾಕುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಡುಗೆಯಂತ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಅವಳು ಪದ್ಮ ಕರೆದಹೊರತು, ಕುಮುದ ಕೈ ಆಡಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಲ್ಲದೆ ಕೆಲವು ಮನೆಗೆ ಸಂಬಂದಿಸಿದ ಮಾತುಕತೆಗಳಲ್ಲಿ ಮೌನವಾಗಿ ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದಳೆ ಹೊರತು, ತಾನಾಗಿ ಏನು ನುಡಿಯುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.

ಶ್ರೀನಿವಾಸರಿಗೆ, ಪದ್ಮರಿಗೆ ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳ ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಚ್ಚು  ಅಕರಾಸ್ತೆ ಎಂದು ಗೊತ್ತು. ಅವರು ಆ ಮಾತು ಆಡುವಾಗ ತಾನು ಸಹನೆಯಿಂದ ಕೇಳುವಳು. ತಾನು ಆದಷ್ಟು ಆ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಚ್ಚೆಚ್ಚು ಮಾತನಾಡುವಳು. ಇದರಿಂದ ಪದ್ಮ ಹಾಗು ಶ್ರೀನಿವಾಸರ ಮನಸಿಗೆ ಹಿತವೆನಿಸುತ್ತೆ ಎಂದು ಅವಳು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದಳು.

ಎಲ್ಲವು ಸುಖಕರವಾಗಿಯೆ ಇತ್ತು.  

ಒಂದಾರು ತಿಂಗಳು ಕಳೆದಿತ್ತೊ ಏನೊ.  ಶ್ರೀನಿವಾಸರು ಎಂದಿನಂತೆ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಎದ್ದು ಗಾಳಿಸೇವನೆಗೆ ಹೊರಬಿದ್ದವರು ಇನ್ನು ಬಂದಿರಲಿಲ್ಲ. ಪದ್ಮ ಗಮನಿಸಿದರು, ಅದೇನೊ ಇನ್ನು ಕುಮುದ ಎದ್ದು ಹೊರಬಂದಿಲ್ಲ. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ, ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಮೊದಲು ಏಳುತ್ತ ಇದ್ದಿದ್ದೆ ಅವಳು,   ಏಕಿರಬಹುದು, ಮೈಸರಿ ಇಲ್ಲವೆ ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತ,  ಕುಮುದ ಮಲಗುತ್ತಿದ್ದ ಕೊಟ್ಟಡಿಗೆ ಬಂದರು.  ಕುಮುದ ಇನ್ನು ಮಲಗಿಯೆ ಇದ್ದರು.  ಪದ್ಮ ಹತ್ತಿರ ಬಂದರು, ಕೂಗಿದರು, ಮುಟ್ಟಿನೋಡಿದರು. ಆಕೆಗೆ ತಿಳಿಯಿತು, ಕುಮುದ ಸತ್ತು ಹೋಗಿದ್ದರು. ರಾತ್ರಿ ಮಲಗಿದಂತೆಯೆ, ನಿದ್ದೆಯಲ್ಲಿಯೆ ಬಹುಷಃ ಪ್ರಾಣ ಬಿಟ್ಟಿರಬಹುದು.

ಗಾಭರಿಪಟ್ಟು ಹೊರಬಂದ ಪದ್ಮ ಏನು ತೋಚದೆ, ಎದುರು ಮನೆ ಹುಡುಗರನ್ನು ಕರೆದು, ಶ್ರೀನಿವಾಸರನ್ನು ಕರೆತರಲು ಕಳಿಸಿದಳು. ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿಯೆ, ಶ್ರೀನಿವಾಸರು ಹಿಂದೆ ಬಂದರು. ಅವರು ನೋಡಿ, ಡಾಕ್ಟರನ್ನು ಕರೆಸಿದರು, ಪ್ರಯೋಜನವೆನು ಇರಲಿಲ್ಲ. ಆಕೆಯ ಬದುಕು ಮುಗಿದು ಹೋಗಿತ್ತು.

ಶ್ರೀನಿವಾಸರು ನೊಂದು ಕೊಂಡರು,’ಪಾಪ ಈಕೆಯ ಬದುಕು ಹೀಗೆ ಕೊನೆಯಾಯಿತೆ’ ಎಂದು.

ತಮಗೆ ಗೊತ್ತಿದ್ದ, ಕುಮುದಳ ಎಲ್ಲ ಬಂದುಗಳಿಗೆ ಸುದ್ದಿ ಕಳಿಸಿದರು ಶ್ರೀನಿವಾಸರು, ಆಕೆಯ ಸ್ವಂತ ತಮ್ಮ ಒಬ್ಬ ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿದ್ದರು,  ಸತ್ಯನಾರಾಯಣ ಎಂದು, ಆತನು ಬಂದರು. ಏನೆ ಮಾಡಿದರು ಸಹ ಕುಮುದಳ ಮಗ ಕೃಷ್ಣಮೂರ್ತಿ ಮಾತ್ರ ಎಲ್ಲಿದ್ದಾನೆ ಎಂದು ಪತ್ತೆಯಾಗಲೆ ಇಲ್ಲ.  ಕಡೆಗೆ ಶ್ರೀನಿವಾಸರೆ ಸ್ವತಃ ನಿಂತು ಎಲ್ಲ ಕಾರ್ಯ ನೆರವೇರಿಸಿದರು. ಕುಮುದಳ ಬಂದುಗಳೆಲ್ಲ ಶ್ರೀನಿವಾಸರ ಈ ಕೆಲಸದ ಬಗ್ಗೆ ಮೆಚ್ಚುಗೆ ವ್ಯಕ್ತಿಪಡಿಸಿದರು.   ಮಗನ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ನಿಂತು ಕರ್ತವ್ಯ ನೆರವೇರಿಸಿದ ಅವರ ಗುಣ ಎಲ್ಲರಿಗು ಮೆಚ್ಚುಗೆಯಾಯಿತು.
.
.

ಮತೆ ವಾರ ಕಳೆದಿತ್ತೇನೊ.

ಬೆಳಗ್ಗೆ ಶ್ರೀನಿವಾಸರು ತಿಂಡಿ ತಿನ್ನುವ ಮೊದಲೆ, ಕುಮುದಳ ಮಗ ಕೃಷ್ಣ ಮೂರ್ತಿ ಬಂದ. ಅವರಿಗೆ ಕೊಂಚ ಆಶ್ಚರ್ಯವೆನಿಸಿತು. ಅವರು ಅವನ ಜೊತೆಗೆ ಯಾವ ಮಾತು ಆಡಲು ಇಷ್ಟಪಡಲಿಲ್ಲ. ಮೌನವಾಗಿಯೆ ಕುಳಿತಿದ್ದರು. ಅವನಾಗಿಯೆ ತನ್ನ ಅಮ್ಮನನ್ನು ಕಡೆದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಸುಖವಾಗಿ ನೋಡಿಕೊಂಡ ಅವರ ಗುಣವನ್ನು ಹೊಗಳಿದ. ಅದಕ್ಕು ಸುಮ್ಮನಿದ್ದರು.

ಅವನು ಹೇಳಿದ
“ನನಗೆ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ, ಅಂಕಲ್ , ನಮ್ಮ ಅಮ್ಮ ಹೋಗಿಬಿಟ್ಟರು ಎಂದು, ನಾನು ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಮನೆ ಮಾಡಿದ್ದೆ, ಅವಳನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ಬಂದು ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುವ ಎಂದೆ ಬಂದೆ, ಇಲ್ಲಿ ಬಂದ ನಂತರವೆ ವಿಷಯ ತಿಳಿಯಿತು. ನೋಡಿ ನನಗೆ ಎಂತ ಕಷ್ಟ ಬಂತು “
ಎಂದು ಕಣ್ಣು ಹಾಕಿದ.

ಶ್ರೀನಿವಾಸರಿಗೆ ಎಂತದೊ ಮುಜುಗರ ಯಾವಾಗ ಇವನು ಎದ್ದು ಹೋಗುವನೊ ಎಂದು ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಕಡೆಗು ಅವನು ಬಾಯಿ ಬಿಟ್ಟ
“ಅಂಕಲ್ ,  ಅಮ್ಮನ ಹತ್ತಿರ  ಎರಡೆಳೆಯ ಒಂದು ಚಿನ್ನದ ಸರವಿತ್ತು ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ, ಅವರು ಇಲ್ಲಿ ಬರುವಾಗ ತಂದರೆ” ಎಂದು

ಶ್ರೀನಿವಾಸರು ನುಡಿದರು “ನೋಡಪ್ಪ ಅವಳ ಹತ್ತಿರ ಏನೇನು ಇತ್ತೊ ನನಗೆ ತಿಳಿಯದು, ಅವಳು ಎಲ್ಲವನ್ನು ರಸ್ತೆಯ ಮದ್ಯದಲ್ಲಿಯೆ ಬಿಟ್ಟು ಬಂದಳು, ಅವಳದು ಎಂದು ಒಂದು ಪೆಟ್ಟಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಇದೆ, ಅದೂ ಈಗಲು ಅವಳು ಇದ್ದ ರೂಮಿನಲ್ಲಿಯೆ ಇದೆ, ಅದರಲ್ಲಿ ಏನಿದೆ ಎಂದು ನನಗೆ ತಿಳಿಯದು, ನೀನೆ ನೋಡು ಬಾ” ಎಂದು ಕರೆದೋಯ್ದರು.

ಕುಮುದ ಮಲಗುತ್ತಿದ್ದ ರೂಮು ಸ್ವಚ್ಚವಾಗಿತ್ತು, ಗೋಡೆಯಲ್ಲಿನ ಗೂಡಿನಲ್ಲಿ , ಕುಮುದಳ ಪೆಟ್ಟಿಗೆ ಇತ್ತು. ಶ್ರೀನಿವಾಸರು ಕೈ ತೋರಿಸಿದಾಗ, ಕೃಷ್ಣಮೂರ್ತಿ  ಪೆಟ್ಟಿಗೆ ಹೊರತೆರೆದು, ಅದರಲ್ಲಿದ್ದ ಬಟ್ಟೆಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಹೊರತೆಗೆದ, ಕಡೆಗೆ, ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯ ತಳದಲ್ಲಿ ಅವನಿಗೆ ಅವನು ಹೇಳಿದ ಸರವಿತ್ತು. ಸಂತಸದಿಂದ ಅದನ್ನು ತೋರಿಸಿ,

“ಸಿಕ್ಕಿತ್ತು ಅಂಕಲ್ ಇದೆ” ಎನ್ನುತ್ತ ಎದ್ದು ನಿಂತ.

“ಸರಿ ಸಿಕ್ಕಿತಲ್ಲ ಬಿಡಪ್ಪ, ನಿಮ್ಮ ಅಮ್ಮನ ವಸ್ತು” ಎಂದರು ಶ್ರೀನಿವಾಸರು.

“ ಹೌದು  ಅಂಕಲ್, ನನ್ನ ಅಮ್ಮನ ನೆನಪಾಗಿ ಇದೊಂದಾದರು ನನ್ನ ಹತ್ತಿರವಿರಲಿ” ಎಂದು ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ನೀರು ತುಂಬುತ್ತ ಹೇಳಿದ ಕೃಷ್ಣಮೂರ್ತಿ.


ಅದೇಕೊ ಶ್ರೀನಿವಾಸರಿಗೆ ನಗು ಬರಲು ಪ್ರಾರಂಬವಾಯಿತು. ಅವರು ಎಂದು ಅಷ್ಟು ಜೋರಾಗಿ ನಕ್ಕವರೆ ಅಲ್ಲ , ನಗುತ್ತ

“ಅದೇನಪ್ಪ, ಸರವೊಂದೆ ಏನು, ಅಲ್ಲಿರುವ ಪೆಟ್ಟಿಗೆ, ಅ ಹಳೆಯ ಸೀರೆಗಳು ಎಲ್ಲವು ನಿಮ್ಮ ಅಮ್ಮನ ನೆನಪೆ ಅಲ್ಲವೆ ಅದೆಲ್ಲ ಬೇಡವೆ “ ಎಂದರು ಜೋರಾಗಿ ನಗುತ್ತ.

ಕೃಷ್ಣಮೂರ್ತಿ, ಅವರನ್ನೆ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ ತುಸು ಗಾಭರಿಯಾಗಿ, ಅವರ ನಗು ನಿಲ್ಲಲ್ಲೆ ಇಲ್ಲ. ಅದೇಕೊ ಅವರು ಪ್ರಯತ್ನ ಪಟ್ಟರು ನಗು ನಿಲ್ಲದೆ ಉಕ್ಕಿ ಉಕ್ಕಿ ಬರುತ್ತಿತ್ತು, ನಗು ತಡೆಯದೆ ಅವರ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ನೀರು ಬರುತ್ತಿತ್ತು, ಕನ್ನಡಕ ತೆಗೆದು ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದು ಜೋರಾಗಿ ನಗುತ್ತಿದ್ದರು.

ಅವರ ನಗು ಕೇಳಿ , ಗಾಭರಿಯಿಂದ ಒಳಗಿನಿಂದ ಬಂದ ಪದ್ಮಳು ನೋಡುತ್ತ ನಿಂತಳು. ಕೃಷ್ಣಮೂರ್ತಿ ಅಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲಲ್ಲು ಸಂಕೋಚವೆನಿಸಿ, ತಲೆತಗ್ಗಿಸಿ, ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಬಂದು. ತನ್ನ ದ್ವಿಚಕ್ರವನ್ನತ್ತಿ ಹೊರಟುಬಿಟ್ಟ.

“ಅಂಕಲ್ ನನ್ನ ಅಮ್ಮನ ನೆನಪಾಗಿ ಇದೊಂದಾದರು ನನ್ನ ಹತ್ತಿರವವಿರಲಿ” ಎಂದ ಕೃಷ್ಣಮೂರ್ತಿಯ ಮಾತು ನೆನೆಯುತ್ತ ಶ್ರೀನಿವಾಸರಿಗೆ ಅದೇನೊ ನಗು ಉಕ್ಕಿ ಉಕ್ಕಿ ಬರುತ್ತಿತ್ತು. ಅವನು ಹೋದ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ನಗುತ್ತಿದ್ದರು. ಕಡೆಗೊಮ್ಮೆ ಪದ್ಮ ಅವರ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ   ನಿಂತು ಆತಂಕದಿಂದ
“ರೀ ..” ಎಂದಳು. ಅಕೆಯತ್ತ ನೋಡಿದ ಶ್ರೀನಿವಾಸರು ನಗು ನಿಲ್ಲಿಸಿ. ಕನ್ನಡಕ ಧರಿಸಿ, ಗಂಬೀರವಾಗುತ್ತ,
“ಸರಿ ನಡಿ ಪದ್ಮ, ತಿಂಡಿ ಕೊಡು “ ಎನ್ನುತ್ತ ಹೊರಟರು.

-ಮುಗಿಯಿತು

ಕತೆ : ಸುಳ್ಳಾದ ಭವಿಷ್ಯ

ಕತೆ : ಸುಳ್ಳಾದ ಭವಿಷ್ಯ :
--------------------

‘ಹಿರಿಯರು ಹೇಳಿರುವ ಮಾತು ಎಂದ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ ಅದನ್ನು ವಿಮರ್ಷಿಸಿದೆ ಸ್ವೀಕರಿಸಬೇಕೆ ಗುರುಗಳೆ?”

ನೀರವ ಮೌನ. ಎಲ್ಲ ವಿಧ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು  ಗುರುಗಳನ್ನು ಭಯ ಕುತೂಹಲದಿಂದ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದರು. ತೀರ ಮುಜುಗರದ ಸನ್ನಿವೇಶ. ಮಾತನಾಡಿದವನು ರಾಜಕುಮಾರ ಅಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಗುರುಗಳಾದ  ವಾಮನಾ ಆಚಾರ್ಯರ  ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ಹೇಗಿರುತ್ತಿತ್ತೊ, ಆದರೆ ಈಗ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಮುಗುಳ್ನಗೆ ಮೂಡಿತು.. ನಿದಾನವಾಗಿ ಹೇಳಿದರು.

“ಹಿರಿಯರ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಕಿರಿಯರು ಗೌರವಿಸಬೇಕು , ಪಾಲಿಸಬೇಕು ಅನ್ನುವುದು ಸಂಪ್ರದಾಯ ಅಲ್ಲವೆ ರಾಜಕುಮಾರ?”

“ಒಂದು ವೇಳೆ ಹಿರಿಯರು ತಮ್ಮ ಅಭಿಪ್ರಾಯದಲ್ಲಿ ತಪ್ಪಿದ್ದರೆ, ಅವರು ನಿರ್ಣಯದಲ್ಲಿ ಎಡವಿದ್ದಾರೆ ಎಂದು ನಮಗನ್ನಿಸಿದಾಗಲು ವಿಮರ್ಷಿಸಬಾರದೆ ಪೂಜ್ಯರೆ?”

ರಾಜಕುಮಾರ ಜಯಶೀಲನ ದ್ವನಿ ವಿನಯಪೂರಿತವಾಗಿದ್ದರು ಮಾತು ಕತ್ತಿಯ ಅಲುಗಿನಂತೆ. ಗುರುಗಳು ಮೌನ ತಾಳಿದರು. ಗುರುಗಳು ಅಂದುಕೊಂಡರು “ಸಧ್ಯಕ್ಕೆ ಇವನು ಯುವರಾಜನಾಗಿಲ್ಲ, ಮಹಾರಾಜನಿಗೆ ಎರಡನೆ ಮಗ. ಇವನು ಪಟ್ಟವೇರುವಂತಿದ್ದರೆ ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಸ್ಥಿಥಿ ಏನೊ?”
….
..
2
ಜಯಶೀಲ ಅರಮನೆ ಪ್ರವೇಶಿಸುತ್ತಿರುವಂತೆ   ಎದುರಿಗೆ ಬಂದ ಅಣ್ಣನತ್ತ ನೋಡಿ ನಕ್ಕ ಜಯಶೀಲ. ಆದರೆ ಅದೇಕೊ  ಅಣ್ಣ ಸತ್ಯಶೀಲ ತೀರ ಗಂಭೀರ ಮುಖಭಾವದೊಂದಿದೆ ಇವನನ್ನು ನೋಡುತ್ತ ಸರಿದುಹೋದ. ಜಯಶೀಲನಿಗೆ ಕೊಂಚ ಅಚ್ಚರಿ ಎನಿಸಿತು. ಹಾಗೆ ಒಳಗೆ ಓಲಗ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಕಣ್ಣಾಡಿಸಿದ. ತಂದೆಯವರಾದ ಮಹಾರಾಜ  ರಾಜಶೇಕರರು ಮತ್ತು ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಪುರೋಹಿತರಾದ  ವರದಾಚಾರ್ಯರು  ಕುಳಿತಿದ್ದರು. ಪುರೋಹಿತರ ಮುಖ ಕಲ್ಲಿನ ವಿಗ್ರಹದಂತೆ ನಿರ್ಭಾವದಿಂದಿತ್ತು. ಮಹಾರಾಜನ ಮುಖವು ಗಂಭೀರ. ಇಬ್ಬರಿಗು ವಂದಿಸಿ ಒಳನಡೆದ.

ಬೋಜನ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ತಾಯಿ ,ಮಹಾರಾಣಿ ಶಾಲಿನಿದೇವಿ ಕುಳಿತಿದ್ದಳು. ಇವನನ್ನು ನೋಡುವಾಗಲೆ ನಗುತ್ತ
“ಊಟ ಮಾಡು ಬಾ ಮಗು” ಎಂದು ಕರೆದರು. ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳುತ್ತ ಕೇಳಿದ
“ಇದೇನು ಅಮ್ಮ ಇನ್ನು ಇಲ್ಲಿಯೆ ಇದ್ದೀರಿ, ವಿಶ್ರಾಂತಿಗೆ ಹೋಗಲಿಲ್ಲವೆ” . ತಾಯಿ ಜೊತೆ ಮಾತನಾಡುವಾಗ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿಯೆ ಜಯಶೀಲ ಅರಮನೆಯ ಬಾಷೆ ಉಪಯೋಗಿಸುವದಿಲ್ಲ. ಅದೇಕೊ ಆಕೆಯ ಮುಖವು ಸಪ್ಪೆ ಸಪ್ಪೆ . ನಿಂತಿದ್ದ ದಾಸಿಗೆ ಊಟ ಬಡಸುವಂತೆ ಸನ್ನೆ ಮಾಡಿದ ಜಯಶೀಲನೆಂದ
“ಮಾತೆಯವರೆ ಅದೇನು ಅರಮನೆಯಲ್ಲಿ ಏನೊ ಬದಲಾವಣೆ. ಎಲ್ಲರು ಗಂಭೀರವಾಗಿರುವಂತಿದೆ ಏನು ಪ್ರಮಾದ, ಯಾರಾದರು ಶತ್ರು ರಾಜರು ದಂಡೆತ್ತಿ ಬರುತ್ತಿರುವರೊ, ಅಥವ ನಿಮ್ಮ ಕುಲಪುರೋಹಿತರು ಏನಾದರು ದುಂಬಿಯನ್ನು ನಿಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಕಿವಿಯಲ್ಲಿ ಬಿಟ್ಟರುವರೊ?”
ಜಯಶೀಲ ನಗುತ್ತ ಕೇಳಿದಾಗ ತಾಯಿ  ಅಂದುಕೊಂಡಳು  ‘ನನ್ನ ಮಗ ಎಂದಿಗೂ ಬದಲಾಗನು’ . ಮತ್ತೆ ಅಂದಳು
“ಏನು ಇಲ್ಲ ನೀನು ನೆಮ್ಮದಿಯಾಗಿ ಊಟಮಾಡು”
“ಅಮ್ಮ ನನಗೆ ಎಂದೂ ನೆಮ್ಮದಿಯೆ,  ಊಟಕ್ಕಂತು ನಾನು ಮೋಸ ಮಾಡೆನು. ಏನಿದ್ದರು ನನ್ನ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ನಿಮ್ಮೆಲ್ಲರ ನೆಮ್ಮದಿ ಹಾಳಾಗುತ್ತ ಇರುತ್ತೆ ಅಷ್ಟೆ. ಏನು ಮಾಡಲಿ ನನಗೆ ಮನದ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಮುಚ್ಚಿಟ್ಟು ಅಭ್ಯಾಸವಾಗಲಿಲ್ಲ”

ಜಯಶೀಲನಿಗೆ ಅರಿವಾಗಿತ್ತು , ತಾಯಿ ಏನೊ ಮಾತನಾಡಲು ಕಾಯುತ್ತಿರುವಳು, ದಾಸಿ ಎದುರಿಗಿದ್ದಾಳೆ ಎಂದು ಸುಮ್ಮನಿದ್ದಾಳೆ. ಕೈ ತೊಳೆಯುತ್ತ ಎದ್ದು ಅಮ್ಮನ ಹಿಂದೆ ನಡೆದ.

“ಅಮ್ಮ ನಿಮ್ಮ ಮನಸನ್ನು ಏನೊ ಸಮಸ್ಯೆ ಕಾಡುತ್ತಿರುವಂತಿದೆ, ಸುಮ್ಮನಾದರು ನೀವು ಅಪ್ಪಾಜಿ ತಲೆಬಿಸಿಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವಿರಿ, ಈಗ  ಸಮಸ್ಯೆ ಆದರು ಏನು ಬಂದಿದೆ ಹೇಳಿ” ಎಂದ.

ಹದಿನಾರರ ಹುಡುಗನ ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ಎಂತದೋ ವಿಶ್ವಾಸ.

“ಮಗು ನಿನ್ನ ಬಗ್ಗೆಯೆ ಎಲ್ಲರು ಚಿಂತಿಸುತ್ತ ಇರುವುದು, ಸ್ವಲ್ಪ ಭಯಕೂಡ”

ತಾಯಿಯ ಮಾತಿಗೆ ಜಯಶೀಲನಿಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯವೆನಿಸಿತು

“ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಭಯವೆ ಅದೇಕಮ್ಮ, ಒಗಟು ಬೇಡ ನೇರವಾಗಿ ಹೇಳಿಬಿಡು” ಎಂದ . ರಾಜಮಾತೆ ನಿದಾನವಾಗಿ ಹೇಳಿದರು

“ಈ ದಿನ ರಾಜಪುರೋಹಿತರು ಬಂದಿದ್ದರು, ನಿನ್ನ ಅಣ್ಣ ಸತ್ಯಶೀಲನಿಗೆ ಯುವರಾಜ ಪಟ್ಟಾಭಿಷೇಕದ ಮಹೂರ್ತ ನೋಡಲು ಎಂದು, ತಂದೆಯವರು ಅವನ ಜಾತಕ ಮತ್ತು ಸಾಂದರ್ಬಿಕವಾಗಿ ನಿನ್ನ ಜಾತಕ ಎರಡನ್ನು ತೋರಿಸಿದರು”

ಜಯಶೀಲನಿಗೆ ಖುಷಿ ಎನಿಸಿತು

“ಏನು ಸತ್ಯನಿಗೆ ಯುವರಾಜ ಪಟ್ಟಾಭಿಷೇಕವೆ, ಮತ್ತೇನು ಶುಭ ಸುದ್ದಿಯೆ ಆಯಿತಲ್ಲ. ಮತ್ತೇಕೆ ಅವನು ಮುಖ ಗಂಭೀರ ಮಾಡುತ್ತ ಹೋದ. ಓಹೊರಾಜನಾಗುವ ಗಾಂಭೀರ್ಯವೋ. ನನ್ನತ್ತ ಮಾತನಾಡಲು ಇಲ್ಲ, ಜಂಬ ಬಂದುಬಿಟ್ಟಿತೊ, ಇರಲಿ ಬಿಡಮ್ಮ ಆದರೆ ಈಗ ಆತಂಕಪಡುವ ವಿಷಯವಾದರು ಏನಿದೆ, ಸತ್ಯನಿಗೆ ಯುವರಾಜ ಪಟ್ಟಾಭಿಷೇಕ,  ನನಗಂತು ಸಡಗರವೆ” ಎಂದ ಸಂತೋಷಪಡುತ್ತ.

“ಅದು ಹಾಗಲ್ಲ ಮಗು, ಅಪ್ಪಾಜಿ  ಸತ್ಯನಿಗೆ ಯುವರಾಜಪಟ್ಟ ಕಟ್ಟುವ ಆಸೆಯಲ್ಲಿರುವುದು ನಿಜ ಆದರೆ ಪುರೋಹಿತರು ಬೇರೆಯೆ ಹೇಳಿದರು” ಎಂದರು ಚಿಂತಿತರಂತೆ

ಜಯಶೀಲನು, ನನ್ನ ಊಹೆ ನಿಜವಾಯಿತು, ಪುರೋಹಿತರು ಎಂತದೋ ಹುಳುವನ್ನು ಇವರ ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ ಅಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತ ನುಡಿದ

“ಬೇರೆಯೆ ಅಂದರೆ ಏನಮ್ಮ, ಸರಿ ಬಿಡಿ,  ಎಂತದೋ ಹವನ ಹೋಮ, ದಾನ ಅಂತ ಹೇಳಿ ತನ್ನ ಸುಖಕ್ಕೆ ಒಂದಿಷ್ಟು ದಾರಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿರುತ್ತಾರೆ  ನಿಮ್ಮ ಪುರೋಹಿತರು ಅದಕ್ಕೇಕೆ ಚಿಂತೆ” ಎಂದ ಹಗುರವಾಗಿ.
ತಾಯಿ ಸಪ್ಪೆಯಾಗಿ ಹೇಳಿದರು
“ಹಾಗಲ್ಲ ಜಯಶೀಲ, ಈ ಯುವರಾಜ ಪಟ್ಟಾಭಿಷೇಕ ನಡೆಯದು ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ, ಪುರೋಹಿತ  ವರದಾಚಾರ್ಯರು ಬೇರೆಯದೆ ಭವಿಷ್ಯ ನುಡಿದರು. ಅವರ ಮಾತು ನಿಜವಾಗುವದೆಂದೆ ಎಲ್ಲರು ಎಣಿಸುತ್ತಾರೆ, ಹಾಗಾಗಿ ಎಲ್ಲರಿಗು ಆತಂಕವಪ್ಪ” ಎಂದರು
ಜಯಶೀಲನಿಗೆ ಬೇಸರವೆನಿಸಿತು
“ಅಮ್ಮ ನಾನು ಹೇಳಲಿಲ್ಲವೆ, ಸುಮ್ಮನೆ ಪ್ರಸಂಗ ಎಳೆಯದಿರಿ ನನಗೆ ಸಹನೆಯಿಲ್ಲ, ಪುರೋಹಿತರು ಏನು ಹೇಳಿದರು ಮೊದಲು ಅದನ್ನು ತಿಳಿಸಿ” ಎಂದ ಅಸಹನೆಯಿಂದ
“ಇನ್ನೇನಿಲ್ಲ ಮಗು,  ಅವರು ಸತ್ಯನ ಹಾಗು ನಿನ್ನ  ಜಾತಕಗಳನ್ನು ಪರೀಶೀಲಿಸಿ,  ಇಬ್ಬರಿಗು ರಾಜ್ಯಾಧಿಕಾರದ ಬಲವಿರುವದಾದರು, ನಿನ್ನ ಜಾತಕ ಹೆಚ್ಚು ಬಲಶಾಲಿ ಹಾಗು ಅಕ್ರಮಣಕಾರಿಯಾಗಿರುವದರಿಂದ ನೀನೆ ರಾಜ್ಯವಾಳುವೆ,  ಅಣ್ಣನಾದ ಸತ್ಯನು ಎಂದಿಗೂ ರಾಜನಾಗನು,  ಅವನಿಗೆ  ಅ ಯೋಗವಿಲ್ಲ , ಎಂದರಂತೆ, ಹಾಗಾಗಿ ನಿನ್ನ ತಂದೆ ಆತಂಕದಲ್ಲಿರುವರು” ಎಂದರು ಆಕೆ.

ಜಯಶೀಲನು ಸ್ವಲ್ಪ ಕಾಲ ಸುಮ್ಮನೆ ಕುಳಿತು ಬಿಟ್ಟ. ಅವನಿಗೆ ಅರಮನೆಯ ಪುರೋಹಿತರ ಬಗ್ಗೆ ಕೋಪ ಉಕ್ಕಿ ಬರುತ್ತಿತ್ತು. ಸುಮ್ಮನೆ ಇಲ್ಲದ ಕಲ್ಪನೆಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಭವಿಷ್ಯ ಎನ್ನುವಂತೆ ಹೇಳಿ ತಂದೆಯವರ ಬುದ್ದಿಕೆಡಿಸುತ್ತಾರಲ್ಲ ಅನ್ನಿಸಿತು. ಬಹಳ ಕಾಲದ  ಮೌನದ ನಂತರ ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದ
“ಸರಿಯಮ್ಮ, ಅಪ್ಪಾಜಿಯವರ ಮನದ ಯೋಚನೆ ಬಿಡಿ, ಅಣ್ಣನ  ಹಾಗು ಅರಮನೆಯವರ ಮಾತು ಬಿಡಿ, ನೀವು ಏನು ಭಾವಿಸಿದಿರಿ ತಿಳಿಸಿ, ನಿಮಗೂ ಸಹ ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಆತಂಕವೆ “ ಅವನು ಕಕ್ಕುಲತೆಯಿಂದ ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದ.

“ನನಗೆ ನಿನ್ನ  ಹೃದಯ ಗೊತ್ತು ಮಗು. ಇನ್ನು ಚಿಕ್ಕಮಗು. ಆದರೆ ಇದು ರಾಜ್ಯದ ವಿಷಯ ನೋಡು. ರಾಜ್ಯದ ಪಟ್ಟದ ವಿಷಯ ಬಂದಾಗ ಯಾರ ಮನಸ್ಸು ಹೇಗೆ ವರ್ತಿಸುವುದೋ ಹೇಗೆ ತಿಳಿಯುವುದು ಅನ್ನಿಸಿತು. ಹಾಗು ಆತಂಕವಂತು ಆಯಿತು. ಒಮ್ಮೆ ಪುರೋಹಿತರ ಮಾತು ನಿಜವೆನ್ನುವದಾದರೆ ಅಣ್ಣ ತಮ್ಮಂದಿರ ನಡುವೆ ಒಡಕುಂಟಾಗಿ ಘರ್ಷಣೆಯಾದರೆ ಎಂಬ ಆತಂಕವಂತು ಕಾಡಿತು. ಹಾಗಾಗಿ ನಿನ್ನ ಜೊತೆ ಮಾತನಾಡೋಣ ಅನ್ನಿಸಿ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದೆ “ ಎಂದರು.

ಜಯಶೀಲನ ಮನಸು, ಹೃದಯ ಅತೀವ ನೋವಿನಿಂದ ನರಳಿತು. ತನ್ನನ್ನು ತನ್ನ ಹೆತ್ತ ತಾಯಿಯೆ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಸೋತಳೆ. ಅಥವ ಈ ಅಧಿಕಾರ , ರಾಜ್ಯ,  ಯುವರಾಜ ಪಟ್ಟ ವೆಂದರೆ ,ರಾಜಕೀಯವೆಂದರೆ ಇಷ್ಟೇನೆ. ನಮ್ಮ ಮನಸುಗಳಿಗೆ ಸಂಬಂದಗಳಿಗೆ ಅರ್ಥವೆ ಇಲ್ಲವೆ. ಅವನ ಹೃದಯ ಅಳುತ್ತಿತ್ತು. ಹೆತ್ತ ತಾಯೆ ತನ್ನನ್ನು ಪರಕೀಯನಂತೆ ಭಾವಿಸಿದ್ದಕ್ಕೆ ಅವನಿಗೆ ಎಂತದೋ ಬೇಸರ. ಏನು ಮಾತನಾಡದೆ ಕುಳಿತವ, ಇದ್ದಕ್ಕಿದಂತೆ ಎದ್ದ.
“ಸರಿ ಅಮ್ಮ ನೀವು ವಿಶ್ರಾಂತಿ ಪಡೆಯಿರಿ. ಎಲ್ಲ ಆತಂಕದಿಂದ ದೂರವಿರಿ” ಎಂದವನೆ , ತಲೆಬಗ್ಗಿಸಿ, ಹಿಂದೆ ನೋಡದೆ ತನ್ನ ಕೋಣೆಗೆ ನಡೆದು ಹೊರಟುಹೋದ.
.
..
.
3.
ರಾಜಕುಮಾರ ಜಯಶೀಲ ಹಾಗು ಅವನ ಸ್ನೇಹಿತ ಗಿರಿಧರ ಸಮುದ್ರದಡದಲ್ಲಿ  ಕುಳಿತಿದ್ದರು. ಸಂಜೆಯ ಸೂರ್ಯನ ಹೊಂಗಿರಣದಿಂದ ಚೇತನ ಪಡೆದ ಸಮುದ್ರದ ಅಲೆಗಳು , ನಲ್ಮೆಯಿಂದ ದಡಕ್ಕೆ ಅಪ್ಪಳಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. ದೂರದಿಗಂತದತ್ತ ದೃಷ್ಟಿ ಇಟ್ಟು ಮೌನವಾಗಿ ಕುಳಿತ ರಾಜಕುಮಾರನತ್ತ ನೋಡಿದ ಗಿರಿಧರ. ಬಹಳ ಹೊತ್ತಿನಿಂದ ಏನನ್ನು ಮಾತನಾಡದೆ ಕುಳಿತಿರುವ ಅವನನ್ನು ಕಂಡು ಕಡೆಗೊಮ್ಮೆ  ನಿದಾನವಾಗಿ ನಗುತ್ತ  ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದ
“ರಾಜಕುಮಾರ ಜಯಶೀಲರು ಅದೇಕೊ ಮೌನವಾಗಿದ್ದಾರೆ, ಮನವನ್ನು ಯಾವ ಚಿಂತೆ ಕಾಡುತ್ತಿದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ತಮ್ಮ ಗೆಳೆಯನಾದ ನಾನು ತಿಳಿಯಬಹುದೆ”
ಗಿರಿಧರನ ಕಡೆಗೊಮ್ಮೆ ದೀರ್ಘ ದೃಷ್ಟಿ ಬೀರಿದ ರಾಜಕುಮಾರ ಮತ್ತೆ ಸಮುದ್ರದತ್ತ ದೃಷ್ಟಿ  ನೆಟ್ಟ.  ಏಕೊ ಅವನ ಮುಖದಲ್ಲಿಯ ಉತ್ಸಾಹ ಬತ್ತಿಹೋಗಿತ್ತು. ಕಳೆದ ಒಂದು ವಾರದಿಂದಲು ಹಾಗೆಯೆ ಸಪ್ಪಗೆ ಇರುವನು.
“ಏಕೆ ರಾಜಕೂಮಾರ ನನ್ನ ಜೊತೆ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳರಾರದ  ಚಿಂತೆಯೆ?. ಹೇಳು ನನ್ನ ಕೈಲಾಗುವ ಸಹಾಯ ಮಾಡಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುವೆ?”
ಗಿರಿಧರ ರಾಜ್ಯದ ಸೈನಾಧಿಕಾರಿಯ ಮಗ. ಇಬ್ಬರು ಸಮವಯಸ್ಸಿನವರು. ಚಿಕ್ಕವಯಸ್ಸಿನಿಂದ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಬೆಳೆದವರು.
“ಗಿರಿಧರ, ನಿನಗೆ ತಿಳಿಯದ್ದೇನಿದೆ. ಅಣ್ಣನಿಗೆ ಯುವರಾಜ  ಪಟ್ಟವನ್ನು ಕಟ್ಟಲು ಅಪ್ಪಾಜಿ ಹಾಗು ಅಮ್ಮ ಸಿದ್ದತೆ ನಡೆಸಿದ್ದರು, ಅದೀಗ ನೆನೆಗುದಿಗೆ ಬಿದ್ದಂತೆ ಆಗಿ  ಅರಮನೆಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರು ಚಿಂತಿತರಾಗಿದ್ದಾರೆ”
ಗಿರಿಧರ ಎಚ್ಚರಿಕೆಯಿಂದ ನುಡಿದ “ಹೌದು ರಾಜಕುಮಾರ, ಆದರೆ ಮತ್ತೆನೊ ಸುದ್ದಿ ಇದೆ, ಹಿರಿಯ ಅಣ್ಣ ಸತ್ಯಶೀಲರ ಬದಲಿಗೆ , ನೀವು ಯುವರಾಜರಾಗುವ ಸಾದ್ಯತೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಎಲ್ಲಡೆ ಸುದ್ದಿ ಹಬ್ಬಿದೆ. ನಾನು ಕೇಳುವನಿದ್ದೆ, ಆದರೆ ರಾಜಕಾರಣದ ಮಾತು ಹೇಗೊ ಏನೊ ಎಂದು ಸುಮ್ಮನಿದ್ದೆ”
“ನೋಡಿದೆಯ, ಚಿಕ್ಕವಯಸ್ಸಿನಿಂದ ಜೊತೆ ಬೆಳೆದ ನೀನೆ ಈ ರೀತಿ, ಮೊದಲಿನಿಂದ ಹೆಸರು ಹಿಡಿದೆ ಕರೆಯುತ್ತಿದ್ದೆ, ಏಕವಚನದಲ್ಲಿಯೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಈಗೆರಡು ದಿನಗಳಿಂದ, ನೀನು ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಬಹುವಚನ ಬಳಸುತ್ತಿರುವದನ್ನು ಗಮನಿಸಿದ್ದೇನೆ”  ಜಯಶೀಲನ ದ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ಎಂತದೊ ನೋವು.
“ನಿಜ ಜಯಶೀಲ, ಎಲ್ಲರಂತೆ ನನ್ನ ಗಮನಕ್ಕು ಈ ಸುದ್ದಿ ಬಂದು ಗಲಿಬಿಲಿಗೆ ಒಳಗಾದೆ,  ಭವಿಷ್ಯದಲ್ಲಿ ರಾಜನಾಗಬಹುದಾದ ನಿಮ್ಮನ್ನು ಏಕವಚನದಲ್ಲಿ ಕರೆಯುವದು ಹೇಗೆ ಎಂಬ ಸಂಕೋಚ ತುಂಬಿತು. ಹಾಗಾಗ ಬಹುವಚನ ಬಳಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ.  ಸುದ್ದಿಯು ನಿಜವೆ ರಾಜಕುಮಾರ”  ಗಿರಿಧರ ಕುತೂಹಲದಿಂದ ಕೇಳಿದ.
“ನೋಡು, ಗಿರಿ, ನಾನು ಎಂದಾದರು ನಿನ್ನಲ್ಲಿ , ಈ ರೀತಿಯ ಆಸೆಗಳನ್ನು ಹೇಳಿಕೊಂಡಿರುವೆನಾ?. ನಾನು ರಾಜನಾಗಬೇಕೆಂಬ ಹಂಬಲ ನನ್ನಲ್ಲಿರುವುದು ನಿನಗೆ ಎಂದಾದರು ಕಾಣಿಸಿದೆಯ . ನಿಜ ಹೇಳು?”
ಗಿರಿಧರನೆಂದ “ಇಲ್ಲ , ನಾನು ನಿನ್ನಲ್ಲಿ ಎಂದಿಗೂ  ಆ ಆಸೆ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಈಗ ಅರಮನೆಯ ಮೂಲದಿಂದಲೆ ಆ ರೀತಿಯ ಸುದ್ದಿಗಳು ಬಂದಾಗ, ನಂಬಲೆ ಬೇಕಾಗುತ್ತಲ್ಲವೆ. ನನಗು ಗೊಂದಲವೆ ಹಿರಿಯ ಕುಮಾರನಾದ ಸತ್ಯಶೀಲರು ಎಲ್ಲ ಅರ್ಹತೆಗಳೊಂದಿಗೆ ಇರುವಾಗ , ನೀವು  ಪಟ್ಟಕ್ಕೆ ಬರುವರೆಂಬ ಸುದ್ದಿ ನನಗು ಸ್ವಲ್ಪ ಆಶ್ಚರ್ಯವೆ ಅನ್ನಿಸಿತು”
“ನೋಡಿದೆಯ , ನನ್ನ ಸ್ವಭಾವ ಎಲ್ಲ ಗೊತ್ತಿದ್ದು, ಆತ್ಮೀಯನಾದ ನೀನೆ, ಯಾವುದೋ ಮೂಲವನ್ನು ನಂಬಿ, ನನ್ನಲ್ಲಿ ಅನುಮಾನ ಪಡುತ್ತಿದ್ದೀಯ. ನೀನೆ ಏನು ಬಿಡು. ನನ್ನ ತಂದೆಯೆ ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಅನುಮಾನದಿಂದ ವರ್ತಿಸುತ್ತ ಗಂಭೀರವಾಗಿರುವರು. ಹುಟ್ಟಿನಿಂದ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದು ಬಂದ ಅಣ್ಣ ಸತ್ಯಶೀಲನು ಸಹ ನನ್ನನ್ನು ಕಂಡರೆ   ಕುದಿಯುತ್ತಿರುವನು. ಕಡೆಗೆ ಸ್ವಯಂ ನನ್ನ ಹೆತ್ತ  ತಾಯಿ ನನ್ನನ್ನು ಅನುಮಾನಿಸುತ್ತ,  ನನ್ನ ಕಡೆ ನೋಡುತ್ತಿರುವಳು. ಈಗ ನನಗೆ ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತಿದೆ ಬಿಡು . ನನ್ನ ಆತ್ಮಬಂದುವೆನ್ನುವರು ಯಾರು ಇಲ್ಲ”  ರಾಜಕುಮಾರ ಜಯಶೀಲನ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ , ತೆಳುವಾದ ಪೊರೆಯಂತ ನೀರು ತುಂಬಿತು.

ಸ್ವಲ್ಪ ಅಂತರದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದ ಗಿರಿಧರ, ಕಂದಿದ ಮುಖದಿಂದ ಹತ್ತಿರ ಬಂದ

“ನನ್ನನ್ನು ಕ್ಷಮಿಸು ಗೆಳೆಯ, ನಾನು ನೇರವಾಗಿ ನಿನ್ನ ಜೊತೆ ಕೇಳಿ ಅನುಮಾನ ಪರಿಹರಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದಿತ್ತು. ಆದರೆ ಈ ರಾಜಪೀಠ, ಸಿಂಹಾಸನ ಎನ್ನುವ ದೊಡ್ದಪದಗಳೆಲ್ಲ, ನನ್ನ ಹೃದಯವನ್ನು ಹೊಕ್ಕು ನಿನ್ನಿಂದ ದೂರ ನಿಲ್ಲಿಸಿದವು. ನಿನ್ನ ಹೃದಯವನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಸೋತು ನಿನಗೆ ನೋವು ಕೊಟ್ಟೆ. ಆದರೆ ಇದೆಲ್ಲ ಹೇಗೆ ಆಯಿತು ಜಯ?”

ಜಯಶೀಲ ನಿದಾನವಾಗಿ ನುಡಿದ “ ಎಲ್ಲವು ಆ ರಾಜಪುರೋಹಿತರಿಂದ. ಅವರು ತಮ್ಮನ್ನು ಕರೆಸಿದ್ದ  ಕರ್ತವ್ಯ ಮರೆತು, ನನ್ನ ತಂದೆಯವರ ಮನ ಕೆಡೆಸಿದರು. ಅಷ್ಟು ಸಾಲದೆ ತಾಯಿ, ಹಾಗು ಅಣ್ಣನಲ್ಲಿ ಆತಂಕ ಹುಟ್ಟಿಸಿದರು. ರಾಜ್ಯದಲ್ಲೆಲ್ಲ ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಅನುಮಾನ, ಹಾಗೆ ಅಪಮಾನ ತುಂಬುವಂತ ವಾತಾವರಣ ನಿರ್ಮಿಸಿದರು.  ಸುಮ್ಮನೆ ಅಣ್ಣ ಸತ್ಯ ಶೀಲನ ಯುವರಾಜ ಪಟ್ಟಕ್ಕೆ ಮಹೂರ್ತ ಇಟ್ಟುಕೊಟ್ಟಿದ್ದರೆ  ಮುಗಿದಿತ್ತು. ಅದನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ತಮ್ಮ ಪ್ರೌಡಿಮೆ , ಒಣಪ್ರತಿಷ್ಟೆ ಮೆರೆಸಲು ನನ್ನ ಪ್ರತಿಷ್ಟೆ ಮಣ್ಣುಗೂಡಿಸಿದರು. ಅನಗತ್ಯವಾಗಿ ನಾನೆ ರಾಜನಾಗುವೆನೆಂದು ಸಲ್ಲದ ಭವಿಷ್ಯವಾಣಿ ನುಡಿದು, ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿನ್ನ ಸಾಮರಸ್ಯವನ್ನು ಕೆಡಿಸಿದರು. ಇದೆಲ್ಲ  ರಾಜದ್ರೋಹವೆ ಅಲ್ಲವೆ ಗಿರಿಧರ”

ಗಿರಿಧರ ನುಡಿದ “ಆದರೆ ಜಯ, ರಾಜ್ಯದಲ್ಲೆಲ್ಲ ಪುರೋಹಿತ  ವರದಾಚಾರ್ಯರ ಭವಿಷ್ಯವಾಣಿ ಎಂದರೆ ತುಂಬುನಂಭಿಕೆ ಇದೆಯಲ್ಲ. ಅವರ ಭವಿಷ್ಯ ಎಂದಿಗು ಸುಳ್ಳಾಗುವದಿಲ್ಲ ಅನ್ನುತ್ತಾರೆ”

ಜಯಶೀಲ ತುಸು ಕೋಪದಲ್ಲಿ ನುಡಿದ “ ಈ ಬಾರಿ ಅವರ ಭವಿಷ್ಯವಾಣಿ ಸುಳ್ಳಾಗುತ್ತದೆ, ಗಿರಿ, ಅವರ ಪ್ರತಿಷ್ಟೆ ಮಣ್ಣುಗೂಡುತ್ತದೆ. ಇಂತ ಅನಿಷ್ಟ  ಮೂಡನಂಭಿಕೆಗಳನ್ನು ಯಾರು ನಂಬಬಾರದು ಎಂಬ ಪರಿಸ್ಥಿಥಿಯನ್ನು ನಾನು ನಿರ್ಮಿಸುತ್ತೇನೆ. ಸದಾ ಭವಿಷ್ಯವಾಣಿಗಳನ್ನು ನಂಭಿ ತಮ್ಮ ರಾಜಕೀಯ ನಿರ್ದಾರಗಳನ್ನು ತೆಗೆದು ಕೊಳ್ಳುವ ನಮ್ಮ ತಂದೆಯವರಾದರು ತಮ್ಮ ತಪ್ಪನ್ನು ಅರಿತರೆ, ರಾಜ್ಯದ ಎಷ್ಟೋ ಸಮಸ್ಯೆಗಳು ಪರಿಹಾರವಾಗುತ್ತವೆ?”

ಗಿರಿಧರನೆಂದ “ಹಾಗಾದರೆ ಜಯ , ಈ ಭವಿಷ್ಯ ಎನ್ನುವದೆಲ್ಲ ಸುಳ್ಳೆ, ಅದು ಬರಿ ಮೋಸವೆ?”

ಜಯಶೀಲನೆಂದ” ಗಿರಿಧರ, ಈಗ ನೀನು ನಾಣ್ಯವೊಂದನ್ನು ಹತ್ತು ಬಾರಿ ಮೇಲೆ ಚಿಮ್ಮಿದೆ ಅಂದುಕೊ,   ಎಷ್ಟು ಸಾರಿ ರಾಜ್ಯದ ಲಾಂಚನ ಮೇಲ್ಮುಕವಾಗಿ ಬೀಳಲು ಸಾದ್ಯವಿದೆ ಹೇಳು”

ಗಿರಿಧರನೆಂದ “ಹೇಗೆ ಹೇಳಲು ಸಾದ್ಯ,  ಹತ್ತರಲ್ಲಿ ಐದು ಸಾರಿ ಬೀಳಬಹುದು, ಅಥವ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೆಚ್ಚು ಸಾರಿಯೆ ಬೀಳಬಹುದು”

ಜಯಶೀಲ “ ನೋಡು ಭವಿಷ್ಯವೆಂಬುದು ಹಾಗೆ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ,  ಭವಿಷ್ಯಕಾರರು ತಮ್ಮ ಬುದ್ದಿ ಹಾಗು ತರ್ಕದಿಂದ ಭವಿಷ್ಯವನ್ನು ಹೇಳುವರು, ಅದು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಸತ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ, ಅದೃಷ್ಟ ಎಂಬಂತೆ,   ಬಹಳ ಸಾರಿ ಅವರು ಹೇಳಿದ್ದೆ ನಡೆಯಬಹುದು ಅಂದ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ ಅದೆ   ಸತ್ಯವಲ್ಲ. ಸಾದ್ಯತೆಗಳ ಅವಕಾಶದಲ್ಲಿ ಅವರು ಹೇಳಿದ್ದು ಸುಳ್ಳು ಆಗಬಹುದು , ಆಗ ಮಾತ್ರ ನಮ್ಮ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ನಷ್ಟ ಅನುಭವಿಸುವೆವು ಅಲ್ಲವೆ?”

ಗಿರಿಧರನೆಂದ “ಸರಿ ಅರ್ಥವಾಯಿತು ಬಿಡು ನೀನೀಗ ನಮ್ಮ ಪುರೋಹಿತ  ವರದಾಚಾರ್ಯರ  ಭವಿಷ್ಯದ ನಾಣ್ಯವನ್ನು ತಿರುವಿ ಹಾಕಲು ಹೊರಟಿರುವೆ,  ಆದರೆ ಜಯಶೀಲ  ನೀನೀಗ ರಾಜನಾಗುವದಿಲ್ಲವೆ, ನಿನಗೆ ಇಷ್ಟವಿಲ್ಲವೆ”

ಜಯಶೀಲ “ಖಂಡೀತ ಇಲ್ಲ ಗಿರಿ, ನನಗೆ ರಾಜ್ಯದ ಪಟ್ಟ ಇಷ್ಟವಿಲ್ಲ. ನಾನೆಂದು ಸ್ವತಂತ್ರ್ಯವಾಗಿರಲು ಬಯಸುವನು. ಯಾರಭವಿಷ್ಯವನ್ನೊ ನಂಬಿ ನಾನು ಪಟ್ಟವೇರಲಾರೆ”

ಗಿರಿಧರನೆಂದ ಖುಷಿಯಾಗಿ ನಗುತ್ತ “ಅಬ್ಬಯ್ಯ, ನನಗಂತು ಹಗುರವಾಯಿತು ಬಿಡು, ನೀನು ರಾಜನಾದರೆ, ನನಗಿದ್ದ ಒಬ್ಬನೆ ಉತ್ತಮ ಸ್ನೇಹಿತ ಕಳೆದುಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ, ಮತ್ತೇನು ಈ ಸುದ್ದಿಯನ್ನು ಅರಮನೆಯಲ್ಲಿ ನಿಶ್ಚಿತವಾಗಿ ತಿಳಿಸಿಬಿಡು, ಅವರ ಆತಂಕಗಳು ದೂರವಾಗಲಿ.”

ಜಯಶೀಲ “ಆಗಲಿ ಗಿರಿ, ಅರಮನೆಯಲ್ಲಿ ತಿಳಿಸುವ ಮೊದಲು, ನಾನು ನೀನು ಒಮ್ಮೆ  ಪುರೋಹಿತರಾದ ವರದಾಚಾರ್ಯರನ್ನು. ನೋಡಬೇಕಲ್ಲ, ಅವರು ಎಲ್ಲಿರುತ್ತಾರೆ ನಿನಗೆ ತಿಳಿದಿದೆಯ”

ಗಿರಿಧರ ಆಶ್ಚರ್ಯದಿಂದ “   ಪುರೋಹಿತರನ್ನೆ,  ನಿನ್ನ ವರ್ತನೆ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಗಿದೆ. ಸಿಗದೆ ಎನು ಈಗವರು ತಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿಯೆ ಇರುವ ಹೊತ್ತು. ಆದರೆ ಅಲ್ಲಿ ಅವರಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡಲು ಏನಿದೆ ? “

ಜಯಶೀಲನೆಂದ “   ಮಾತನಾಡುವುದೆ?,  ಅವರಲ್ಲಿಯೆ, ಯಾವ ಮಾತು ಇಲ್ಲ ಸುಮ್ಮನೆ ಅವರನ್ನೊಮ್ಮೆ ನೋಡಿ ಹೋಗೋಣವೆಂದೆ ಅನ್ನಿಸಿತು ಅಷ್ಟೆ”

…
.
4
ಗಿರಿಧರ, ಜಯಶೀಲನೊಡನೆ ಪುರೋಹಿತರ ಮನೆಯ ಬಳಿ ಬಂದಾಗ ಅಲ್ಲೆಲ್ಲ ವಿಧ್ಯುತ್ ಸಂಚಾರವಾಗಿತ್ತು. ತುಸು ಆಶ್ಚರ್ಯ , ಗಡಿಬಿಡಿ ಇಂದಲೆ ಹೊರಬಂದ ,  ಪುರೋಹಿತರು ರಾಜಕುಮಾರ ಜಯಶೀಲನನ್ನು ಸ್ವಾಗತಿಸಿದರು
“ಬನ್ನಿ ಯುವರಾಜ, ಒಳಗೆ ಬನ್ನಿ , ಬಡವನ ಮನೆಗೆ ತಮ್ಮಂತವರು ಬಂದು ನನ್ನ ಮನೆ ಪಾವನವಾಯಿತು” ತಮ್ಮ ವಿನಯ ಪ್ರದರ್ಶಿಸಿದರು.
ಆದರೆ  ಜಯಶೀಲ ಒಳಗೆ ಹೋಗಲಿಲ್ಲ . ಒಂದೆರಡು ಕ್ಷಣಗಳ ಕಾಲ ಪುರೋಹಿತರ ಮುಖವನ್ನೆ ನೋಡುತ್ತ ನಿಂತ . ನಂತರ ಗಿರಿಧರನೊಡನೆ
“ನಡೆ ಗಿರಿ , ಇನ್ನು ನಾವು ಬಂದ ಕೆಲಸವಾಯಿತು” ಎನ್ನುತ್ತ ತಿರುಗಿ, ಹೊರಟುಬಿಟ್ಟ. ಪುರೋಹಿತರು ಕೂಗುತ್ತಿದ್ದರು ತನ್ನ ಕಿವಿಗೆ ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ.
..
.
5.
ಗಿರಿಧರ ತುಸು ಆಶ್ಚರ್ಯದಿಂದಲೆ ಇದ್ದ
“ಇದೇನು ಜಯ, ಪುರೋಹಿತರ ಮನೆಗೆ ಕರೆತಂದೆ ಆದರೆ ಒಳಗೂ ಹೋಗದೆ ಅವರ ಮುಖ ನೋಡಿ ಬಂದುಬಿಟ್ಟೆ. ನನಗೆ ನಿನ್ನ ವರ್ತನೆ ಅರ್ಥವೆ ಆಗುತ್ತಿಲ್ಲ”

ಜಯಶೀಲ  
“ಗಿರಿ, ಈ ಪುರೋಹಿತರು, ಪೂರ್ಣ ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವಕ್ಕೆ ಕುಂದು ತಂದರು, ನನ್ನನ್ನು ಅಣ್ಣನ ಎದುರು ಸಿಂಹಾಸನಕ್ಕೆ ಜಗಳಕ್ಕೆ ನಿಂತವನಂತೆ, ದೇಶದ್ರೋಹಿಯಂತೆ, ವಾತವರಣ ನಿರ್ಮಿಸಿದರು. ಅದೆಲ್ಲ ಕೇವಲ , ತಾವು ಹೇಳುವ ಭವಿಷ್ಯವಾಣಿ ನಿಜವೆಂಬ ತಮ್ಮ ಪ್ರತಿಷ್ಟೆ ಹೆಚ್ಚಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಆಯಿತು. ಆದರೆ ಅದರಿಂದ ದೇಶದ ಮೇಲೆ ಆಗುವ ಪರಿಣಾಮ ಮಾತ್ರ ಅವರು ಯೋಚಿಸಲಿಲ್ಲ. ಅಂತವರಿಗೆ ಏನಾದರು ಶಿಕ್ಷೆ ಆಗಬೇಡವೆ.”

ಗಿರಿಧರನೆಂದ 
“ನಿಜ ರಾಜಕುಮಾರ, ಇಂತವರಿಗೆ ಶಿಕ್ಷೆಯಾಗಬೇಕು, ಆದರೆ ಹೇಗೆ ? . ಆಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ಅವರು ಪ್ರತೀಷ್ಠಿತರು, ಮಹಾರಾಜರೂ ಸಹ ಅವರನ್ನು ಗೌರವಿಸುತ್ತಾರೆ. ನೀನು ಹೇಗೆ ಶಿಕ್ಷೆ ವಿದಿಸಬಲ್ಲೆ”

ಜಯಶೀಕನೆಂದ “ಖಂಡೀತ ಸಾದ್ಯವಿದೆ ಗಿರಿ.  ಇಂತವರಿಗೆಲ್ಲ ಅವರ ಪ್ರತಿಷ್ಟೆಯೆ ಪ್ರಾಣ. ಅದನ್ನು ಭಂಗಗೊಳಿಸುವೆನು. ಒಮ್ಮೆ ರಾಜಪುರೋಹಿತರ ಭವಿಷ್ಯ ಸುಳ್ಳಾಯಿತು ಅಂದರೆ ಸಾಕು ಎಲ್ಲರಿಗು ಅವರ ಬಗ್ಗೆ ಇರುವ ನಂಭಿಕೆ , ಭಯ ಕರಗಿಹೋಗುವುದು. ತಂದೆಯವರು ಸಹ ತಮ್ಮ ಸ್ವಂತ ಚಿಂತನೆ ಉಪಯೋಗಿಸುವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ , ಈ ಭವಿಷ್ಯ ಹೇಳುತ್ತ , ಆತಂಕ ಹುಟ್ಟಿಸುತ್ತಿರುವ ಇವರನ್ನು ದೂರ ಇರಿಸುವಂತೆ ಮಾಡುವೆನು ನೋಡುತ್ತಿರು. ಈ ಪುರೋಹಿತರ ಪ್ರತಿಷ್ಟೆ ಮಣ್ಣು ಮುಕ್ಕಿದರೆ ಸಾಕು ಅದೆ ಅವರಿಗೆ ಸಾವಿಗೆ ಸಮನಾದ ಶಿಕ್ಷೆ  . ಅಷ್ಟಾದರೆ ಇವರಿಗೆ ಅದಕ್ಕಿಂತ ಘೋರ ಶಿಕ್ಷೆ ಏನು ಬೇಕು ಹೇಳು”
ಎಂದನು

ಗಿರಿಧರ “ನಿನ್ನ ಮಾತು ನಿಜ, ಜಯಶೀಲ, ಹಾಗೆ ಆದಲ್ಲಿ , ರಾಜ್ಯದ ಆಡಳಿತವು ಕೆಲಮಟ್ಟಿಗೆ ನೆಟ್ಟಗಾಗುವುದು ನಿಶ್ಚಿತ. ನೀನು ನಿನ್ನ ತಂದಯವರ ಬಳಿ ಏನು ಹೇಳೂವೆ”

ಜಯಶೀಲನೆಂದ “ಅದು ನಿನಗೆ ನಾಳೆ ತಾನಾಗೆ ತಿಳಿಯುವುದು ಗಿರಿ. ನನ್ನ ನಿರ್ದಾರ ನಿನಗು ಸ್ವಲ್ಪ ಆಶ್ಚರ್ಯ ತರಬಹುದು. ಆದರೆ ನಾನು ನನ್ನದೆ ಆದ ಸರಿದಾರಿ ತುಳಿಯುತ್ತಿರುವೆ, ನನ್ನ ನಿರ್ದಾರ ಸರಿ ಎಂಬ ನಂಭಿಕೆ ನನಗಿದೆ. ಈಗ ನಾನು ಹೊರಡುವೆ”

ಎನ್ನುತ್ತ ಹೊರಟುಹೋದ ಜಯಶೀಲನತ್ತ ಆಶ್ಚರ್ಯ , ಕುತೂಹಲದಿಂದ ನೋಡುತ್ತ ನಿಂತಿದ್ದ ಗಿರಿದರ.

.
.
.
6
’ಅಪ್ಪಾಜಿ ನಾನು ಸ್ವಲ್ಪ ನಿಮ್ಮ ಹತ್ತಿರ ಮಾತನಾಡಬೇಕು, ನಿಮಗೆ ಸಮಯಾವಕಾಶವಿದೆಯೆ”

ಅಪ್ಪ , ಅಮ್ಮ ಬೋಜನಶಾಲೆಯಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ನಿಂತು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದ. 

ಮಹಾರಾಜ ಸ್ವಲ್ಪ ಆತಂಕದಿಂದಲೆ ಜಯಶೀಲನತ್ತ ನೋಡಿದರು. ತಾಯಿ ಕುತೂಹಲದಿಂದ
“ಏನು ಮಾತು ಜಯಶೀಲ, ಅಂತಹ ಮುಖ್ಯವಾದುದ್ದು” ಎಂದರು.
“ಅಮ್ಮ ಇಲ್ಲಿ ಬೇಡ,  ಹೊರಗಿನ ವಿಶ್ರಾಂತಿ ಕೊಟಡಿಯಲ್ಲಿರುವೆ. ನೀವಿಬ್ಬರು ವಿರಾಮದಲ್ಲಿ ಬೋಜನ ಮುಗಿಸಿ ಬನ್ನಿ. ತಲೆ ತಗ್ಗಿಸಿ ನಡೆದ ಜಯಶೀಲನತ್ತ ಸ್ವಲ್ಪ ಆಶ್ಚರ್ಯದಿಂದಲೆ ದಿಟ್ಟಿಸಿದರು ರಾಜ ದಂಪತಿಗಳು.
.
ತಂದೆ ತಾಯಿ ಬಂದು ಆಸೀನರಾದನಂತರ ಜಯಶೀಲ ನಿದಾನವಾಗಿ ಮಾತನಾಡಿದ. ಜೊತೆಗೆ  ಜಯಶೀಲನ ಕೋರಿಕೆಯಂತೆ ಸತ್ಯಶೀಲನು ಬಂದು ಕುಳಿತಿದ್ದ.

“ಅಪ್ಪಾಜಿ, ಕಳೆದ ಒಂದು ವಾರದಿಂದ ಅರಮನೆಯಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಗಂಭೀರವಾದ ವಾತವರಣವೆ ಇದೆ.  ನನ್ನ ವಿಷಯವಾಗಿ ನೀವೆಲ್ಲರು ಅನಗತ್ಯವಾಗಿ ಆತಂಕಗೊಂಡಿದ್ದೀರಿ,   ನಿಮಗೆ ನೇರವಾಗಿಯೆ ತಿಳಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ನೀವು ಆ ರೀತಿ ಆತಂಕವನ್ನೆಲ್ಲ ಬಿಟ್ಟುಬಿಡಿ. ನನಗೆ ಯಾವಕಾಲಕ್ಕು ಈ ರಾಜ್ಯ ಬೇಕೆಂಬ ಆಸೆಯಾಗಲಿ. ನಾನು ರಾಜನಾಗಬೇಕೆಂಬ ಅಭಿಲಾಷೆಯಾಗಲಿ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಈಗಲು ಇಲ್ಲ. ಅಣ್ಣ ಸತ್ಯಶೀಲ ರಾಜನಾದಲ್ಲಿ ಸಂತೋಷಪಡುವನು ನಾನು. ನೀವು ಯಾವುದೊ ಮಾತುಗಳನ್ನು ನಂಬಿ ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಇಲ್ಲದ ಕಲ್ಪನೆ ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವುದು ಬೇಕಿಲ್ಲ. ನೀವು ನಾಳೆಯೆ ಒಬ್ಬ ಪುರೋಹಿತರನ್ನು ಕರೆಸಿ. ಅಣ್ಣನಿಗೆ ಯುವರಾಜ ಪಟ್ಟಾಭಿಷೇಕದ ಮಹೂರ್ತ ನಿಗದಿಪಡಿಸಿ. ಅದು ಆದಷ್ಟು ಹತ್ತಿರದ ದಿನವೆ ಆದಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಚೆನ್ನ”

ಸತ್ಯಶೀಲನು , ತಮ್ಮನನ್ನು ಆಶ್ಚರ್ಯದಿಂದ ಎಂಬಂತೆ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ. ಜಯಶೀಲ ಮುಂದುವರೆಸಿದ

“ನನಗೆ ಈ ರಾಜ್ಯಾಧಿಕಾರವಾಗಲಿ, ಅಥವ ಈ ಅರಮನೆಯಾಗಲಿ ಯಾವುದೆ ಆಸಕ್ತಿ ಇಲ್ಲ. ನನ್ನ ಕೆಲವು ವೈಚಾರಿಕ ಮಾತುಗಳು, ಸಂಪ್ರದಾಯ ವಿರೋದಿಯಾಗಿ ಕಾಣಿಸಿದಾಗ ಸಹಜವಾಗಿಯೆ ನನ್ನನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪ ಆಕ್ರಮಣಕಾರಿಯಂತೆ ನೀವು ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಲ್ಲಿ ಆಶ್ಚರ್ಯವೇನಿಲ್ಲ. ಅದರಿಂದ ನನಗೆ ಬೇಸರವು ಇಲ್ಲ. ನಾನು ಎಂದೊ ನಿರ್ದರಿಸಿದ್ದೇನೆ. ನನ್ನ ಜೀವನದ ಮಾರ್ಗ ಇದಲ್ಲ. ನಾನು ಸತ್ಯದ ಹಿಂದೆ ಹೋಗಬೇಕಿದೆ. ನಾನು ಈ ವಿಶಾಲ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಮಾರ್ಗ ಕಂಡುಕೊಳ್ಳಬೇಕಿದೆ. ಸಾವಿರಾರು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಎಲ್ಲರು ಒಪ್ಪುತ್ತ , ಆಚರಿಸುತ್ತ ಬರುತ್ತಿರುವ ಹತ್ತು ಹಲವು ವಿಷಯಗಳು ನನಗೆ ಮೂಡನಂಭಿಕೆಯಾಗಿಯೆ ಕಾಣುತ್ತದೆ, ನಾನು ಇವುಗಳ ಹಿಂದೆ ಇರುವ ಸತ್ಯವನ್ನು ಅರಿಸುತ್ತ ಹೊರಡಬೇಕಿದೆ. ಚಿಕ್ಕವಯಸಿನಿಂದಲು ನನ್ನ ಮನದಲ್ಲಿಯೆ ಹುದುಗಿದ ಅಭಿಲಾಷೆ ಒಂದಿದೆ ಅದನ್ನು ನಾನು ಯಾರಲ್ಲಿಯು ಹೇಳಿರಲಿಲ್ಲ, ಹೇಳುವ ಸಂದರ್ಭವು ಬಂದಿರಲಿಲ್ಲ.  ನಾನು ಈ ಜೀವನವನ್ನು ತೊರೆದು ಸನ್ಯಾಸಿಯಾಗಬೇಕೆಂದು ನಿರ್ದರಿಸಿದ್ದೇನೆ. ಅದಕ್ಕೆ ನಿಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಒಪ್ಪಿಗೆ ಬೇಕಿದೆ. ನನ್ನನ್ನು ತಡೆಯಲು ಪ್ರಯತ್ನಪಡಬೇಡಿ. ನನ್ನ ಮನ ಆ ಮಾರ್ಗದಲ್ಲಿ ಬಹಳ ದೂರ ಸಾಗಿದೆ. ಯಾವುದೆ ಆತಂಕವಿಲ್ಲದೆ ಒಪ್ಪಿಗೆ ಕೊಡಿ’

ಮೂವರು ಸಹ ಜಯಶೀಲನ ಈ ನಿರ್ದಾರದಿಂದ ಅಘಾತಗೊಂಡಿದ್ದರು. ಮಹಾರಾಜನಿಗೆ ಅಯೋಮಯವೆನಿಸಿತ್ತು. ಅಣ್ಣತಮ್ಮಂದಿರ ನಡುವೆ ರಾಜ್ಯಕ್ಕೆ ಹೋರಾಟ ನಡೆದೀತು ಎಂದೇ ಭಾವಿಸಿ, ಆತಂಕಗೊಂಡಿದ್ದ ಅವನಿಗೆ , ಜಯಶೀಲನ ನಿರ್ಧಾರಕ್ಕೆ ಹೇಗೆ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸುವುದು ಎನ್ನುವುದು ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ. ತಾಯಿಯು ಹಾಗೆ ನಿಂತಿದ್ದಳು.

ಸತ್ಯಶೀಲನೆಂದ

“ಜಯ, ಪುರೋಹಿತರ ಭವಿಷ್ಯದ ಮಾತುಗಳಿಂದ ನಾವೆಲ್ಲರು ಆತಂಕಪಟ್ಟಿದ್ದು, ನಿನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಅನುಮಾನಪಟ್ಟಿದ್ದು ನಿಜ. ನಾನು ಸಹ ನಿನ್ನ ಜೊತೆ ಅನಗತ್ಯವಾಗಿ  ಅಸಹನೆಯಿಂದ ವರ್ತಿಸಿದೆ. ಅದಕ್ಕೆ ನನಗೀಗ ಪ್ರಶ್ಚಾತಾಪವು ಆಗುತ್ತಿದೆ. ಆದರೆ ಸನ್ಯಾಸಿಯಾಗಿ ಹೋಗುವಂತ ಪ್ರಸಂಗವೇನು ಈಗ ಉದ್ಬವಿಸಿಲ್ಲ. ನಾನು ರಾಜನಾದರು ರಾಜ್ಯಾದಿಕಾರ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರಿಗು ಸೇರಿದ್ದು ಅಲ್ಲವೆ. ನನಗೆ ಜೊತೆಯಾಗಿ ಇರು ಎಲ್ಲಿಯು ಹೋಗಬೇಡ” ಎಂದನು

ಜಯಶೀಲನೆಂದ

“ಅಣ್ಣ ನನಗೆ ನಿನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಯಾವ ಅಸಮಾದಾನವು ಇಲ್ಲ. ನಿನ್ನ ವರ್ತನೆ ಮನುಷ್ಯ ಸಹಜವಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಆತಂಕಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗಿದ್ದು ಯಾರು ಯೋಚಿಸು. ಪುರೋಹಿತ  ವರದಾಚಾರ್ಯರ   ಭವಿಷ್ಯವಾಣಿ ಅಲ್ಲವೆ. ಅದಕ್ಕಾಗಿಯೆ ನಾನು ಹೇಳುವುದು ಈ ರೀತಿಯ ಮೂಡನಂಬಿಕೆಗಳಿಗೆ ಬಲಿಯಾಗಿ ನಾವು ನಮ್ಮ ಜೀವನದ ಆನಂದವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳಬಾರದು. ನೀನಾದರು ಮುಂದೆ ರಾಜನಾಗುವನು, ಆ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಹೇಳುತ್ತಿರುವೆ. ತಿಳಿದುಕೊ. ನಮ್ಮ ಯಾವುದೆ ನಿರ್ದಾರಗಳನ್ನು ನಮ್ಮ ಚಿಂತನೆಯ ಫಲವಾಗಬೇಕು. ತರ್ಕಬದ್ದವಾಗಿರಬೇಕು, ಮತ್ತು ಅಂತಹ ನಿರ್ದಾರಗಳಿಂದ ನಮ್ಮ ಆಡಳಿತ ಸುಗಮವಾಗಿ ಸಾಗುವಂತಾಗಿ ಜನರೆಲ್ಲ ಸುಖವಾಗಿರಬೇಕು ಅಲ್ಲವೆ. ಬದಲಾಗಿ  ಯಾವುದೊ ಮೂಡನಂಬಿಕೆಗಳ ಭವಿಷ್ಯವಾಣಿಗಳ ಮೇಲೆ ನಮ್ಮ ಜೀವನದ ನಿರ್ಧಾರಗಳು ಸಾಗಬೇಕೆ. ಅವನ್ನೆಲ್ಲ ನಿಜ ಎಂದು ನಂಬಬೇಕೆ”

ಸತ್ಯಶೀಲ ಚಿಂತಿತನಾಗಿದ್ದ
“ಅಂದರೆ ನಿನ್ನ ಮಾತು ನಿಜ ಜಯಶೀಲ, ಈ ಸಂಪ್ರದಾಯ ಪದ್ದತಿ, ಇವೆಲ್ಲ ನಮ್ಮ ಹಾದಿ ತಪ್ಪಿಸುತ್ತವೆ ಅಲ್ಲವೆ?”
ಜಯಶೀಲನೆಂದ
“ಮತ್ತೆ ತಪ್ಪಬೇಡ ಅಣ್ಣ, ನಾನು ಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಸಂಪ್ರದಾಯ, ಸಂಸ್ಕೃತಿ,  ಪದ್ದತಿಗಳ ವಿರೋದಿಯಲ್ಲ. ಅವೆಲ್ಲ ಜನಹಿತದ ದೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿಯೆ ಇರುವುದು. ಈಗ ನೋಡು ಹಿರಿಯ ಮಗ ರಾಜ್ಯವಾಳಬೇಕೆಂಬುದು ನಮ್ಮ ರಾಜ್ಯದ ಸಂಪ್ರದಾಯ, ಹಾಗು ಪದ್ದತಿ. ಅದರಲ್ಲಿ. ಉತ್ತಮವಾದ ವಿಚಾರವೆ ಇದೆ.  ಹೀಗೆ ಒಂದು ನಿಯಮವಿಲ್ಲದಿದ್ದರೆ, ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ ಅರಾಜಕತೆ ತಲೆದೋರುತ್ತದೆ. ಯಾರು ರಾಜ್ಯ್ವವಾಳಬೇಕೆಂದು ಯಾವಾಗಲು ಹೋರಾಟವೆ ಇರುತ್ತದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಯಾವಾಗಲು ಆಡಳಿತ ಆತಂಕದಲ್ಲಿಯೆ ಇದ್ದು ಪ್ರಜೆಗಳಿಗೆ ನ್ಯಾಯ ದೊರೆಯುವದಿಲ್ಲ. ಬದಲಾಗಿ ಹಿರಿಯಪುತ್ರ ರಾಜನೆಂಬ ನಿಯಮ ಪಾಲಿಸಿದರೆ ಎಲ್ಲವು ಸರಾಗ. ಹಿರಿಯನು ರಾಜನಾಗಲು ಅನರ್ಹನಾದಾಗ ಬೇರೆಯ ವಿಚಾರ. ಈಗೇನು ಅಂತಹ ಸಂದರ್ಬವಿಲ್ಲ ಅಲ್ಲವೆ. ನಾನು ಹೇಳುವುದು ಬೇರೆ. ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳ ಹೆಸರಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ಮೂಡನಂಬಿಕೆಗಳು ಬೇರು ಬಿಟ್ಟಿವೆ. ನಾನು ಹೇಳಲಿಲ್ಲವೆ, ನಮ್ಮ ತರ್ಕ, ಬುದ್ದಿಶಕ್ತಿಯಿಂದ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದ ನಿರ್ಧಾರಗಳಿಗೆ,  ರಾಜ್ಯದ ಆಡಳಿತ ವರ್ಗ ನಿರ್ದರಿಸಬೇಕಾದ ವಿಷಯಗಳಿಗೆ ಭವಿಷ್ಯವಾಣಿಗಳಂತ ಮೂಡನಂಬಿಕೆಗಳಿಗೆ ಶರಣುಹೋಗಬಾರದು ಎಂಬುದು ನನ್ನ ಅಭಿಪ್ರಾಯ” ಎಂದು ಮಾತು ನಿಲ್ಲಿಸಿದ.

ಮಹಾರಾಜನ ಮುಖ ಗಂಭೀರವಾಗಿತ್ತು.

ಸತ್ಯಶೀಲ , ತಮ್ಮನನ್ನು ಅನುನಯಿಸಲು ಎಷ್ಟೋ ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದ. ತಮ್ಮನದು ಒಂದೆ ಉತ್ತರ

“ಇದು ಯಾರ ಒತ್ತಯವು ಅಲ್ಲ, ನನ್ನ ಅಭಿಲಾಷೆ. ನೀನು ನಿರಾಂತಕವಾಗಿ ರಾಜ್ಯವಾಳು. ನಾನು ಹಿಡಿಯುತ್ತಿರುವ ದಾರಿಯೆ ಬೇರೆ”
ಮಹಾರಾಜನು   ನಿಸ್ಸಹಾಯಕನಾಗಿ ಎದ್ದುಬಂದು, ಕಿರಿಯಪುತ್ರನ ಬುಜ ಅದುಮಿದ.


ಜಯಶೀಲನ ನಿರ್ದಾರ ಅಚಲವಾಗಿತ್ತು. ಅವನ ತಂದೆ ತಾಯಿ ಅಥವ ಅಣ್ಣನಾಗಲಿ ಅವನ ನಿರ್ದಾರ ಬದಲಿಸಲು ಸೋತರು. ಅವನು ಸತ್ಯದ ಅನ್ವೇಷಣೆಯ ಮಾರ್ಗ ಹಿಡಿದು ಹೊರಟಿದ್ದ. ಸನ್ಯಾಸಿಯಾಗುವುದು ಅವನ ನಿರ್ದಾರವಾಗಿತ್ತು. ಪುರೋಹಿತರ ಭವಿಷ್ಯವಾಣಿ , ಜಯಶೀಲ ರಾಜನಾಗುವನು, ಸತ್ಯಶೀಲನು ಎಂದಿಗೂ ರಾಜನಾಗುವದಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವದನ್ನು ಅವನು ಸುಳ್ಳುಮಾಡಿ ಹೊರಟುಹೋಗಿದ್ದ.

 

ಉಮಾಪತಿಯವರ ಮನೆ ನಿಮಗೆ ಗೊತ್ತಾ ?

ಸರಿ ಆರನೆ ಮುಖರಸ್ತೆ ಎಂದು ಬೋರ್ಡ್ ಇದೆ, ಅಲ್ಲಿಗೆ ಇದೆ ಸರಿಯಾದ ರಸ್ತೆ, ಬೈಕ್ ಅನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪ ನಿಧಾನಮಾಡಿ ಎಡ ಬಾಗದತ್ತ ನೋಡುತ್ತ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆ, ಹಿಂದೆ ನನ್ನ ಅಣ್ಣನ ಮಗ ಶ್ರೀವತ್ಸ ಕುಳಿತಿದ್ದ. ಮನೆ ನಂಬರ್, ೨೮,... ೨೭... ೨೬ , ಹಾ  ಸಿಕ್ಕಿತು.

 

 ಗೇಟಿನ ಮೇಲೆ 'ಹಿರಣ್ಯ' ಎಂದು ಇತ್ತು, ಅಲ್ಲಿಗೆ ಸರಿಯಾದ ವಿಳಾಸಕ್ಕೆ ಬಂದಿರುವೆ. ಗೇಟಿನ ಒಳಬಾಗಕ್ಕೆ , ಮನೆಯ ಮುಂದೆ  ವಯಸ್ಸಾದ ಹಿರಿಯರೊಬ್ಬರು ನಿಂತಿದ್ದರು. ನಾನು ಬೈಕ್ ಆಫ್ ಮಾಡುತ್ತ ಅವರನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದೆ

"ಸಾರ್ ರಘುಪತಿಯವರ ಮನೆ ಇದೇನ" 

ಆತ ನನ್ನತ್ತ ಒಂದು ವಿಲಕ್ಷಣ ದೃಷ್ಟಿ ಬೀರಿದರು

"ಏಯ್ , ನಾನೇನು ನಿನಗೆ ಅಡ್ರೆಸ್ ಹೇಳಲು ಇಲ್ಲಿ ನಿಂತಿದ್ದೀನ, ಸರಿಯಾಗಿ ವಿಳಾಸ ತಿಳಿಯದೆ, ಮನೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೆ ಇಲ್ಲಿ ಏಕೆ ಸುತ್ತುತ್ತಿರುವೆ. ನಾನು ಯಾರ ಮನೇನು ತೋರ್ಸಲ್ಲ, ಮನೆ ಅಂತ ಮನೆ ಇವನ ಪಿಂಡ"  ಹೀಗೆಲ್ಲ ಕೂಗಾಡುತ್ತ, ಒಳಗೆ ಹೋಗಿ ' ದಡ್ ' ಎಂದು ಬಾಗಿಲು ಹಾಕಿಬಿಟ್ಟರು.

ನನಗೆ ಪಿಚ್ ಅನ್ನಿಸಿತ್ತು, ಅಲ್ಲ ಅಷ್ಟಕ್ಕು ನಾನೇನು ತಪ್ಪು ಕೇಳಿದೆ, ರಘುಪತಿಯವರ ಮನೆ ಇದೇನ ಎಂದೆ, ಸರ್ ಅಂತಲು ಮರ್ಯಾದೆ ಕೊಟ್ಟೆ ಕರೆದೆ. ಆದರು ಏಕೆ ಆತ ಅಷ್ಟೊಂದು ಕೋಪಗೊಂಡರು ಅರ್ಥವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಈಗೇನು ಮಾಡುವುದು , ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತ ರಘುಪತಿ ಕೊಟ್ಟ ವಿಳಾಸಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿಯೆ ಬಂದಿರುವೆ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ, ಆದರೆ ಇದ್ಯಾರೊ ವಿಚಿತ್ರದ ವ್ಯಕ್ತಿ ಇದ್ದಾರಲ್ಲ ಮನೆಯಲ್ಲಿ, ಗೇಟಿನ ಒಳಗೆ ಹೋಗಿ ಬಾಗಿಲು ತಟ್ಟಿದರೆ ಏನು ಅನ್ನುತ್ತಾರೊ ಎಂದು ಭಯವಾಯಿತು. ಈಗ ಹೊರಟುಬಿಡುವುದು ನಂತರ ರಘುರವರು ಎದುರು ಸಿಕ್ಕಾಗ ಹೀಗೆ ಆಯ್ತು ಎಂದು ಹೇಳಿದರಾಯಿತು. ಅವರ ಮೊಬೈಲ್ ನಂಬರ್ ಸಹ ನನ್ನ ಬಳಿ ಇಲ್ಲ. ಎಂದು ಬೈಕ್ ಮತ್ತೆ ಸ್ಟಾರ್ಟ್ ಮಾಡಿದೆ ಹೊರಡೋಣ ಎಂದು. ಹಿಂದಿದ್ದ ಶ್ರೀವತ್ಸ ಸಹ, 

"ಅದೇನು ಚಿಕ್ಕಪ್ಪ ನಿಮ್ಮ ಸ್ನೇಹಿತರ ಮನೆ ಅಂತೀರಿ, ಹೀಗೆ ಆಡ್ತಾರೆ ' ಎಂದ ಕೋಪದಲ್ಲಿ. 

ಬೈಕ್  ಮುಂದೆ ಸರಿಯುವದರಲ್ಲಿ, ಆ ಮನೆಯ ಬಾಗಿಲು ತೆರೆಯಿತು, ನೋಡಿದರೆ ರಘು ಅವರೆ ಬಾಗಿಲು ತೆರೆದು ಹೊರಬರುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ನನ್ನ ಕಡೆ ನೋಡಿ ಕೈ ಆಡಿಸುತ್ತಾ, 

'ಸಾರ್ ಇದೆ ಮನೆ ಬನ್ನಿ " ಎಂದರು.

ನಾನು ಆಶ್ಚರ್ಯ ಪಡುತ್ತ ಬೈಕ್ ಆಪ್ ಮಾಡಿ ಪಕ್ಕಕ್ಕೆ ಎಳೆದು ಸ್ಟಾಂಡ್ ಹಾಕಿದೆ. ಕೆಳಗಿಳಿದ ಶ್ರೀವತ್ಸ ಮುಖ ಊದಿಸಿ ನಿಂತಿದ್ದ.

"ಇದು ನಿಮ್ಮ ಮನೆಯ,  ಮುಂದೆ ಮತ್ಯಾರೊ ಇದ್ದರು, ಅವರಿಗೆ ಕೇಳಿದೆ ಅದೇನು ಕೋಪ ಮಾಡಿಕೊಂಡರು" ಎಂದೆ.

ಅದಕ್ಕವರು

"ಸಾರಿ, ನನಗೆಲ್ಲ ಕೇಳಿಸಿತು, ಅದಕ್ಕೆ ಬೇಗ ಹೊರಬಂದೆ, ಸಾರಿ,  ಒಳಗೆ ಬನ್ನಿ ಎಲ್ಲ ಹೇಳುವೆ" ಎಂದರು.

 

ಅವರ ಹಿಂದೆ ಒಳನಡೆದೆ, ಶ್ರೀವತ್ಸನಿಗೊಂದು ಕಂಪನಿಯಿಂದ ಕಾಲ್ ಲೆಟರ್ ಬಂದಿತ್ತು ಇಂಟರ್ ವ್ಯೂಗೆ , ಕಂಪನಿಯ ಮುಖ್ಯಸ್ಥರು ಹೇಗೊ ರಘುಪತಿಯವರಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಗಳು, ಅವರೆ ವಿಷಯ ತಿಳಿದು ಹೇಳಿದ್ದರು, ಹುಡುಗನ ವಿವರ ಎಲ್ಲ ತಂದುಕೊಡಿ, ನಾನು ಹೇಳಿದ್ದೇನೆ ಎಂದು. 

"ಮನೆಯ ಬಳಿ ಬನ್ನಿ" ಎಂದು ಪೋನ್ ನಲ್ಲಿಯೆ ಮನೆಯ ವಿಳಾಸವನ್ನೆಲ್ಲ ತಿಳಿಸಿದ್ದರು. ಹೀಗಾಗಿ ಶ್ರೀವತ್ಸನನ್ನು ಹಿಂದೆ ಕೂಡಿಸಿಕೊಂಡು ಅವರ ಮನೆ ಹುಡುಕುತ್ತ ಬಂದೆ , ಈಗ ಈ ಪ್ರಸಂಗ. ಸರಿ ಒಳಗೆ ಹೋಗಿ ವಿವರವನ್ನೆಲ್ಲ ಕೊಟ್ಟೆ, ಅವರು ನಮ್ಮ ಎದುರಿಗೆ ಅವರ ಸಂಬಂದಿಗಳಿಗೆ ಫೋನ್ ಮಾಡಿ, ಮಾತನಾಡಿದರು. ನಂತರ 

"ಏನು ಯೋಚನೆ ಬೇಡ,ಇವನ ಕ್ವಾಲಿಫಿಕೇಷನ್ ಎಲ್ಲ ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ, ಹುಡುಗು ಚುರುಕಾಗಿದ್ದಾನೆ, ಖಂಡೀತ ಆಯ್ಕೆ ಆಗ್ತಾನೆ " ಎಂದರು. ಶ್ರೀವತ್ಸನಿಗು ಖುಷಿ.

ಕಾಫಿ ಕೊಟ್ಟರು , ಕುಡಿಯುತ್ತ, ಮತ್ತೆ ಬೇಕೊ ಬೇಡವೊ ಎಂಬಂತೆ ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದೆ

"ನಿಮ್ಮ ಮನೆ ಮುಂದು ನಾನು ಬಂದಾಗ ನಿಂತಿದ್ದರಲ್ಲ ಅವರು ಯಾರು, ಯಾಕೆ ಆ ರೀತಿ ಕೋಪ ಮಾಡಿಕೊಂಡರು?" ಎಂದು

ರಘುಪತಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಮಂಕಾದರು. 

"ಇಲ್ಲ ಹಾಗೇನು ಇಲ್ಲ, ಕೋಪವಲ್ಲ, ಅವರ ಹಿಂದಿನ ಕಹಿ ಅನುಭವ ಆ ರೀತಿ ವರ್ತಿಸುವಂತೆ ಮಾಡಿದೆ , ಹೇಳುತ್ತೇನೆ" ಎಂದು ಪ್ರಾರಂಬಿಸಿದರು,ನಾನು ಕುತೂಹಲದಿಂದ ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದೆ

....

ಶ್ರೀನಿವಾಸರಾಯರು ರಿಟೈರ್ಡ್ ಆಗಿ, ಆಗಿನ್ನು ಮೂರು ನಾಲಕ್ಕು ತಿಂಗಳಾಗಿತ್ತು, ಸಮಯ ಹೋಗುವುದೆ ಕಷ್ಟ ಅತ್ಯಂತ ಚಟುವಟಿಕೆ ಮನುಷ್ಯ, ಬೆಳಗ್ಗೆ ಸಂಜೆ ವಾಕಿಂಗ್ ಎಂದು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದರು. ಅಂದು ಸಹ ಬೆಳಗಿನ ವಾಕಿಂಗ್ ಮುಗಿಸಿ, ಮನೆಗೆ ಹೊರಟರು, ಮನೆ ಇರುವ ರಸ್ತೆಯ ತುದಿಗೆ ಬರುವಾಗಲೆ, ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ, ಬೈಕ್ ನಲ್ಲಿ ನಿಂತ ಇಬ್ಬರು ಯುವಕರು, ಅತ್ತ ಇತ್ತ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದರು. 

ಇವರು ಕುತೂಹಲದಿಂದ ಅವರನ್ನು ಯಾವ ಮನೆ ಹುಡುಕುತ್ತಿದ್ದೀರಿ ಎಂದು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದರು

ಜರ್ಕಿನ್ ಹಾಗು ಹೆಲ್ಮೆಟ್ ಹಾಕಿ ಮುಂದೆ  ಕುಳಿತ್ತಿದ್ದಾತ 

"ಆರನೆ ಮುಖ್ಯ ರಸ್ತೆ ಇದೆ, ಅಲ್ಲವ? ಇಲ್ಲಿ ಉಮಾಪತಿ ಎಂಬುವರ ಮನೆ ಯಾವುದು?" ಎಂದ.

ಅದಕ್ಕ ಶ್ರೀನಿವಾಸರಾಯರು

"ಉಮಾಪತಿಯವರೆ ಅಂದರೆ , ಮೇಷ್ಟರಾಗಿದ್ದಾರಲ್ಲ ಅವರೆ ತಾನೆ" ಎಂದರು

"ಹೌದು ಅವರೆ, ಅವರ ಮನೆ ಯಾವುದು, ತೋರಿಸುತ್ತೀರ" ಎಂದರು

"ಅಯ್ಯೊ ನೋಡಿ, ಅಲ್ಲಿ ಬಿಳಿಮಾರುತಿ ೮೦೦ ಕಾರು ನಿಂತಿದೆಯಲ್ಲ ಅದೆ ಅವರ ಮನೆ,ಬನ್ನಿ" ಎನ್ನುತ್ತ ಅವರೆ ಮುಂದಾಗಿ ಹೊರಟರು. ಯಾರಿಗಾದರು ಉಪಕಾರ ಮಾಡುವದರಲ್ಲಿ ಅವರು ಸ್ವಲ್ಪ ಅತಿ ಉತ್ಸಾಹ

ಬೈಕನಲ್ಲಿದ್ದವರು ಅವರನ್ನು ನಿದಾನಕ್ಕೆ ಹಿಂಬಾಲಿಸಿದರು. ಶ್ರೀನಿವಾಸರಾಯರು ಉಮಾಪತಿಯವರ ಮನೆಮುಂದೆ ನಿಂತು, 

"ಉಮಾಪತಿಯವರೆ" ಎಂದು ಜೋರಾಗಿ ಕೂಗಿ, ಗ್ರಿಲ್ ಗೇಟನ್ನು ಬಡಿದರು. ಬೆಳಗ್ಗೆಯೆ ಯಾರು ಎನ್ನುತ್ತ ಅವರ ಪತ್ನಿ ಹೊರಗೆ ಬಂದು

"ಇದೇನು ಬೆಳಗ್ಗೆ ಬೆಳ್ಳಗೆಯೆ, ಬನ್ನಿ ಒಳಗೆ" ಎನ್ನುತ್ತ ಬಾಗಿಲು ತೆಗೆದರು

"ಅಯ್ಯೊ ಇಲ್ಲಮ್ಮ, ನೋಡಿ ಯಾರೋ ನಿಮ್ಮ ಯಜಮಾನರನ್ನು ಹುಡುಕಿ ಬಂದಿದ್ದಾರೆ, ಎದ್ದಿದ್ದಾರ ಕರೆಯಿರಿ" ಎಂದರು

ಆಕೆ ಹೊರಗೆ ಬೈಕ್ ನಲ್ಲಿನಿಂತಿದ್ದವರತ್ತ ನೋಡುತ್ತ , ಒಳಗೆ ಹೋಗಿ ಉಮಾಪತಿಯವರನ್ನು ಕರೆದು ತಂದರು.

ಪಂಚೆ ಬನಿಯನ್ ಧರಿಸಿ ಪೇಪರ್ ಓದುತ್ತ ಕುಳಿತಿದ್ದ ,ಉಮಾಪತಿಯವರು  ಶ್ರೀನಿವಾಸರಾಯರ ಹಿಂದೆ ನಿಂತ ಬೈಕ್ ನವರನ್ನು ಕಾಣುತ್ತ, 

"ಯಾರು ನೀವು , ಏನಾಗಬೇಕಿತ್ತು" ಎಂದರು. 

ಶ್ರೀನಿವಾಸರಾಯರು ಯೋಚಿಸಿದರು, ಅಂದರೆ ಬೈಕ್ ನಲ್ಲಿರುವರು ಉಮಾಪತಿಯವರಿಗೆ ಪರಿಚಿತರಲ್ಲ ಎಂದು .

ಆದರೆ ಅಲ್ಲಿ ಏನಾಯಿತು ಎಂದು ಯಾರಿಗು ಅರ್ಥವಾಗುವ ಮೊದಲೆ

ಬೈಕ್ ನಲ್ಲಿ ಹಿಂದೆ ಕುಳಿತ್ತಿದ್ದ ಯುವಕ, ತನ್ನ ಜೇಬಿಗೆ ಕೈ ಹಾಕಿ , ಪಿಸ್ತೂಲನ್ನು ಹೊರಗೆ ತೆಗೆದ, ನೇರ ಉಮಾಪತಿಯವರತ್ತ ಗುರಿ ಮಾಡಿ, ಸತತ ನಾಲಕ್ಕು ಐದು ಗುಂಡು ಹಾರಿಸಿದ. ಎದೆಯಿಂದ ರಕ್ತ ಚುಮ್ಮುತ್ತ, ಕುಸಿದ ಉಮಾಪತಿ, ಸ್ಥಳದಲ್ಲೆ ಮೃತರಾದರು. ನೋಡುತ್ತಿರುವಂತೆ, ಬೈಕ್ ವೇಗವಾಗಿ ಹೊರಟು ಹೋಯಿತು

ಶ್ರೀನಿವಾಸ ರಾಯರಿಗೆ ಹೃದಯ ಬಾಯಿಗೆ ಬಂದಿತು, ಗಾಭರಿಯಿಂದ ಅವರ ಕೈ ಕಾಲುಗಳುನಡುಗುತ್ತಿದ್ದವು. ಉಮಾಪತಿಯವರ ಪತ್ನಿಯ ಗೋಳಾಟ, ಕೂಗು ಕೇಳಿ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲ ಮನೆಯವರೆಲ್ಲ ಹೊರಬಂದರು. 

 

ಎಲ್ಲರಲ್ಲು ಆತಂಕ , ಭಯ , ಏನಾಯ್ತೋ ಎಂಬ ಕುತೂಹಲ , ಎಲ್ಲರು ಕೇಳುತ್ತಿರುವಂತೆ, ಉಮಾಪತಿಯವರ ಪತ್ನಿ ಬಾರ್ಗವಿ, ಶ್ರೀನಿವಾಸರಾಯರತ್ತ ಕೈ ತೋರಿಸಿ ಅಳುತ್ತ ನುಡಿದಳು

"ಇವರೆ ಯಾರನ್ನೊ ಕರೆತಂದರು, ಬಂದವರು , ನಮ್ಮವರಿಗೆ ಗುಂಡು ಹಾರಿಸಿ ಹೊರಟು ಹೋದರು"

 

ಆಕೆಯ ಮಾತು ಕೇಳಿ ಎಲ್ಲರು ಶ್ರೀನಿವಾಸರಾಯರತ್ತ , ತಿರುಗಿದರು, ಭಯ,ಹಾಗು ಗಾಭರಿ, ಮನಸಿನ ಮೇಲೆ ಆದ ಅಘಾತ, ಎದುರಿಗೆ ಪಂಚೆ ಮತ್ತು ಬಿಳಿಯ ಬನಿಯನ್ ಪೂರ ತೋಯ್ದ ರಕ್ತದೊಂದಿಗೆ ಉಮಾಪತಿಯವರ ದೇಹ, ಶ್ರೀನಿವಾಸರಾಯರ ದ್ವನಿ ಹೂತು ಹೋಗಿತ್ತು, ಪಿಸುಮಾತು ಎಂಬಂತೆ ಸಣ್ಣಗೆ ನುಡಿದರು

"ಇಲ್ಲ ನನಗೆ ತಿಳಿಯದು, ವಾಕಿಂಗ್ ಮುಗಿಸಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದೆ, ಮೋಟರ್ ಬೈಕ್ ನಲ್ಲಿ ಬಂದವರು, ಉಮಾಪತಿಯವರು ಮನೆ ಯಾವುದು ಎಂದು ಕೇಳಿದರು, ತೋರಿಸಿದೆ ಅಷ್ಟೆ, ಅವರು ಯಾರು ಎಂದು ನನಗೆ ತಿಳಿದಿಲ್ಲ , ನನಗೂ ಅವರು ಅಪರಿಚಿತರು್"

 

 ಪೋಲಿಸರು ಬಂದರು, ಸಹಜವಾಗಿಯೆ, ಉಮಾಪತಿಯವರ ಪತ್ನಿ ಭಾರ್ಗವಿಯವರ ಹೇಳಿಕೆಯ ಮೇರೆಗೆ ಶ್ರೀನಿವಾಸರಾಯರನ್ನು ಎಳೆದೋಯ್ದರು. ಪೋಲಿಸ್ ಸ್ಟೇಷನ್ ಗೆ ಹೋದ ರಾಯರು, ಮುಂದೆ ಏನು ಮಾಡಲು ತೋಚದೆ, ಕುಸಿದು ಕುಳಿತರು.

 

.

.

.

 

 ಕತೆ ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದ ನನಗೆ ಶಾಕ್ ಆಗಿತ್ತು ಅಲ್ಲ ಹೀಗೆಲ್ಲ ನಡೆಯಲು ಸಾದ್ಯವೆ? ಹೀಗಾದರೆ ಹೊರಗೆ ಯಾರೋಡನೆ ಮಾತನಾಡುವುದು ಸಹ ಕಷ್ಟವಲ್ಲವೆ. ಮತ್ತೆ ಕೇಳಿದೆ ಮರುಕದಿಂದ 

"ಹಾಗಿದ್ದಲ್ಲಿ, ಆಮೇಲೆ ನೀವು ಏನು ಮಾಡಿದಿರಿ , ನಿಮ್ಮ ತಂದೆ ಶ್ರೀನಿವಾಸರಾಯರನ್ನು ಪೋಲಿಸರು ಹೇಗೆ ಬಿಟ್ಟರು" 

"ಸಾರ್ , ನಮ್ಮ ತಂದೆಯನ್ನು ಜೈಲಿನಿಂದ ಮನೆಗೆ ಕರೆತರುವಲ್ಲಿ, ನನ್ನ ಬುದ್ದಿ, ಮತ್ತು ಕೈಲಿದ್ದ ಹಣ ಅಷ್ಟು ಖಾಲಿಯಾಗಿತ್ತು, ನಮ್ಮ ಅದೃಷ್ಟ, ಹದಿನೈದು ದಿನದಲ್ಲಿಯೆ ಪೋಲಿಸರು ನಿಜ ಹಂತಕರನ್ನು ಸೆರೆಹಿಡಿದರು. ಕೋರ್ಟನಲ್ಲಿ ಸಹ ನಮ್ಮ ತಂದೆಯದು ಏನು ತಪ್ಪಿಲ್ಲ ಎಂದು ಅವರನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಬಿಟ್ಟರು, ಆದರೆ ನಮ್ಮ ತಂದೆಯವರ ಮನಸಿಗೆ ದೊಡ್ಡ ಶಾಕ್ ಆಗಿತ್ತು, ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ ಕುಸಿದ ಅವರು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ವಿಚಿತ್ರ ವಾಗಿ ವರ್ತಿಸುತ್ತಿದ್ದರು, ಮಾನಸಿಕ ತಜ್ಞರಲ್ಲಿ ಚಿಕಿತ್ಸೆ ಕೊಡಿಸಿದೆ. ಈಗೆಲ್ಲ ಸಮಸ್ಯೆ ಇಲ್ಲ, ಆದರೆ ಈದಿನ ನೀವಿಬ್ಬರು ಬಂದಿರುವ ರೀತಿ, ಬಹುಷಃ ಅವರಿಗೆ ಹಳೆಯದನ್ನು ನೆನಪಿಸಿದೆ, ಆ ದಿನ ಹಂತಕರು ಹೆಚ್ಚು ಕಡಿಮೆ ಹೀಗೆ ಬಂದಿದ್ದರು. ಅಲ್ಲದೆ ನೀವು ಕೇಳಿರುವ ಪ್ರಶ್ನೆ ಸಹ ಅವರ ಮನಸಿಗೆ ಚುಚ್ಚಿರಬೇಕು" ಎಂದು ನಿಲ್ಲಿಸಿದ.

 

ನಾನು ಕುತೂಹಲದಿಂದ ಕೇಳಿದೆ " ಉಮಾಪತಿಯವರ ಮನೆ ಈ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಯಾವುದು " ಎಂದು. ಅದಕ್ಕೆ ರಘುಪತಿಯವರು

ನಗುತ್ತ

"ಇಲ್ಲ ಬಿಡಿ ಈ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲ, ಅದು ನಡೆದಿದ್ದು, ಸುಮಾರು ಆರು ವರ್ಷದ ಹಿಂದೆ, ಆಗ ಬ್ಯಾಂಕ್ ಕಾಲೋನಿಯಲ್ಲಿ ಬಾಡಿಗೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿದ್ದೆವು, ಈ ಘಟನೆ ನಂತರ, ಬೇಸರವೆನಿಸಿ, ಆ ಮನೆ ಬಿಟ್ಟು , ಸ್ವಂತ ಮನೆ ಕಟ್ಟಿ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದೆ" ಎಂದರು.

 

ನಾನು ಹೊರಡುವ ಮುಂಚೆ "ನಿಮ್ಮ ತಂದೆಯವರಲ್ಲಿ, ಅವರಿಗೆ ಬೇಸರ ಮಾಡಿದ್ದಕ್ಕಾಗಿ ಕ್ಷಮೆ ಯಾಚಿಸಬೇಕು, ಕರೆಯುತ್ತೀರ" ಎಂದೆ.

ಮೇಲಿನ ರೂಮಿಗೆ ಹೋಗುವ ಮೆಟ್ಟಿಲತ್ತ ನೋಡುತ್ತ ಅವರು ರಘು ನುಡಿದರು " ಈ ದಿನ ಬೇಡ ಬಿಡಿ, ಮತ್ತೆ ಬಂದಾಗ ಯಾವಾಗಲಾದರು ಮಾತನಾಡುಸಿವಿರಂತೆ'

-----

 

ಅಲ್ಲಿಂದ ಬರುವಾಗ ಬೈಕ್ ನಲ್ಲಿ ಹಿಂದೆ ಕುಳಿತ್ತಿದ್ದ ಶ್ರೀವತ್ಸ ಅನ್ನುತ್ತಿದ್ದ "ಚಿಕ್ಕಪ್ಪ, ಹೀಗೆಲ್ಲ ಆಗಿಬಿಟ್ಟರೆ ತುಂಬಾನೆ ಕಷ್ಟವಲ್ಲವೆ, ಪಾಪ, ನನಗಂತು ಯಾರಿಗಾದರು ಅಡ್ರೆಸ್ ಕೇಳಿದರೆ ತೋರಿಸಲು ಭಯ ಅನ್ನಿಸುತ್ತಿದೆ "

 

- ಮುಗಿಯಿತು 

ಬಾಹುಬಲಿ

ಕಲ್ಕಟ್ಟೆ ಎಂಬ ಹಳ್ಳಿಯ   ಬಸ್  ನಿಲ್ದಾಣದಲ್ಲಿ  ತಲೆಕೆಟ್ಟು ಕುಳಿತಿದ್ದ ಲಕ್ಕೆಗೌಡ. ಅವನ ಹೆಸರು ಮೊದಲಿಗೆ ಲಕ್ಷ್ಮಣಗೌಡನೆಂದೆ ಇತ್ತು, ಶಾಲೆಗೆ ಸೇರುವಾಗ ಹಳ್ಳಿಯ ಮಾಸ್ತರು ಲಕ್ಕೆಗೌಡ ಎಂದು ರಿಜಿಸ್ಟ್ರಿನಲ್ಲಿ ಬರೆದರು ನಂತರ ಅದೆ ಹೆಸರು ಸ್ಥಿರವಾಯಿತು. ಅವನು ಊರಿಗೆ ಹೋಗಲು ಬಸ್ಸು ಕಾಯುತ್ತ ಕುಳಿತಿದ್ದ. ಇನ್ನು ತಿಪಟೂರಿಗೆ ಹೋಗುವ ಬಸ್ಸು ಬಂದಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವನಿಗೆ ಎಲ್ಲಿ ಹೋಗಬೇಕೆಂದೆ ಸ್ವಷ್ಟ ನಿರ್ದಾರವಿರಲಿಲ್ಲ. ಮೊದಲು ಹಾಳು ಹಳ್ಳಿಯಿಂದ ಹೊರಹೋಗಬೇಕು ಅಂತ ಅವನ ಯೋಚನೆ.

ಅದೇಕೊ ಅವನಿಗೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಅಮ್ಮ, ಹೆಂಡತಿ, ಕಡೆಗೆ ಮಕ್ಕಳು ಸಹ , ಎಲ್ಲ ತನ್ನ ವಿರೋದಿಗಳು ಅನ್ನಿಸಿಬಿಟ್ಟಿತ್ತು. ಅವನು ಯೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದ
‘ಅಲ್ಲ ನಾನು ಕೇಳುವದರಲ್ಲಿ ಅನ್ಯಾಯ ಏನಿದೆ. ಬಾಯಿ ಬಿಟ್ಟು ಕೇಳದೆ , ಆ ದರಿದ್ರ ರಾಮ ನನಗೆ ಹಾಗೆ ಬಿಟ್ಟು ಕೊಡಲು ಇದೇನು ರಾಮಾಯಣದ  ಕಾಲವೆ. ಇರುವ ತೆಂಗಿನ ತೋಟ ಬಾಗಕ್ಕೆ ಎಲ್ಲ ಒಪ್ಪಿದ್ದಾಗಿದೆ, ಕೆರೆಯ ಕಡೆಯ ಬಾಗ ನನಗೆ ಬೇಕು ಅಂತ ಅಷ್ಟೆ ತಾನು ಕೇಳಿದ್ದು, ಆದರೆ ಅಣ್ಣನಾದವನು ಅದಕ್ಕು ಒಪ್ಪುತ್ತಿಲ್ಲ, ಎಲ್ಲವು ಅವನು ಹೇಳಿದ್ದೆ  ಮಾತು ಅನ್ನುವಂತೆ ನಡೆಯಬೇಕು. ಥುತ್ ದರಿದ್ರ, ಅವ್ವ, ಹೋಗಲಿ ಕಡೆಗೆ ತನ್ನ ಹೆಂಡತಿಯೆ ತನಗೆ ಬಾಯಿ ಬಡಿಯುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ,  ಹೊರಗೆ ಎಲ್ಲರ ಮುಂದೆ ನನ್ನ ಮರ್ಯಾದೆ ಎಕ್ಕುಟ್ಟಿ ಹೋಗಿದೆ, ಇಲ್ಲಿರುವದಕ್ಕಿಂತ ಊರು ಬಿಟ್ಟು ಹೊರಗೆ ಹೊರಟು ಹೋಗುವುದೆ ವಾಸಿ ‘, ಅಂದು ಕೊಂಡು ಪಕ್ಕಕ್ಕೆ ಉಗಿದ. ಕೋಪದಲ್ಲಿ ಏನು ತಿನ್ನದೆ ಹೊರಟಿದ್ದು ಹೊಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಚುರುಗುಟ್ಟುತ್ತಿತ್ತು.

ರಾಮೇಗೌಡ ಹಾಗು ಲಕ್ಕೆಗೌಡ ಅಣ್ಣತಮ್ಮಂದಿರು, ಚಿಕ್ಕ ವಯಸಿನಲ್ಲಿ ತಂದೆಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡ ಅವರನ್ನು ತಾಯಿ ಹನುಮವ್ವ  ಅಕ್ಕರೆಯಿಂದ ಬೆಳೆಸಿದ್ದಳು. ಊರಿಗೆ ಮಾದರಿ ತನ್ನ ಮಕ್ಕಳು ರಾಮ ಹಾಗು ಲಕ್ಕ ಅನ್ನುವ ಅವಳ ಭ್ರಮೆ ಅವರು ದೊಡ್ಡವರಾಗುತ್ತಲೆ ನೀರ ಗುಳ್ಳೆಯಂತೆ ಒಡೆದುಹೋಗಿತ್ತು. ಚಿಕ್ಕವಯಸಿನಿಂದಲು ಅಣ್ಣನ ಕೈಹಿಡಿದೆ ತಿರುಗುತ್ತಿದ್ದ ಲಕ್ಕೆಗೌಡ ವಯಸಿಗೆ ಬರುವಾಗ ಅದೇನು ಆಯಿತೊ ಅಣ್ಣನನ್ನು ಕಾಣುವಾಗ ಹಾವನ್ನು ಕಂಡ ಮುಂಗುಸಿಯಂತೆ ಆಡುತ್ತಿದ್ದ. ‘ಎಲ್ಲ ದರಿದ್ರ  ಊರಿನ ಪಾರ್ಟಿ ರಾಜಕೀಯದಿಂದ’ ಎಂದು ಹನುಮವ್ವ  ಬೆರಳು ಮುರಿಯುವಳು.  ಗ್ರಾಮಪಂಚಾಯಿತಿ, ಜಿಲ್ಲಾ ಪಂಚಾಯಿತು ಚುನಾವಣೆ ಎನ್ನುವ ಭೂತ ಹಳ್ಳಿ ಹಳ್ಳಿಗಳನ್ನು ಹೊಕ್ಕು ಮನೆಗಳನ್ನು ಒಡೆದಿತ್ತು. ಒಂದೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಎರಡು ಪಕ್ಷಗಳು ಉದಯಿಸಿ ಹಳ್ಳಿಯ ಮನೆಗಳನ್ನು ನರಕ ಮಾಡಿತ್ತು.

  ಅಣ್ಣ ತಮ್ಮ ಇಬ್ಬರು ಬೇರೆ ಬೇರೆ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಕ್ಕೆ ಸೇರಿದವರು.  ಆದರೆ ಅದರ ಪರಿಣಾಮ ಮನೆಯ ಒಳಗು ಆಗಿದ್ದು ಮಾತ್ರ ಬೇಸರದ ಸಂಗತಿ,  ಅಣ್ಣ ತಮ್ಮಂದಿರ ನಡುವೆ ಸಣ್ಣ ಸಂಗತಿಗು ವಾದ ವಿವಾದ ಏರ್ಪಡುತ್ತಿತ್ತು.  ಅಣ್ಣ ಏರಿಗೆ ಎಳೆದರೆ ತಮ್ಮ ನೀರಿಗೆ ಅನ್ನುವನು. ಹೊರಗಿನ ರಾಜಕೀಯವನ್ನು ಮನೆಯ ಒಳಗೆ ತರಬೇಡಿ ಎನ್ನುವ ಹೆಂಗಸರ ಮಾತಂತು ಕೇಳುವ ಹಾಗೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಮೊದಲಾದರೆ ತನ್ನ ಅತ್ತಿಗೆ ಮಾದೇವಿಯನ್ನು ಕಂಡಾಗಲೆಲ್ಲ , ‘ಅತ್ತಿಗೆ ನೀವು ಸಂಪತಿಗೆ ಸವಾಲ್ ನಲ್ಲಿ ರಾಜಕುಮಾರನಿಗೆ ಇದ್ದರಲ್ಲ ಅಂತ ಅತ್ತಿಗೆ, ತಾಯಿಗೆ ಸಮಾನ ‘ ಎಂದು ಅವಳನ್ನು ಹೊಗಳುತ್ತ ನಗುತ್ತ ಹೊಂದಿಕೊಂಡು ಇದ್ದವನು ಅದೇನು ಆಯಿತೊ, ಅವಳ ಕೈಲು ಮಾತೆ ನಿಲ್ಲಿಸಿದ.  

ಆದರೆ ಅದೇನು ವಿಚಿತ್ರವೊ ಲೋಕಾರೂಡಿಗೆ ವಿರುದ್ದವಾಗಿ ಮನೆಯಲ್ಲಿ  ಹೊರಗಿನಿಂದ ಬಂದ ಇಬ್ಬರು ಹೆಂಗಸರು ಅಕ್ಕತಂಗಿಯರಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ  ಹೊಂದಿಕೊಂಡು ಬಿಟ್ಟರು. ತಮ್ಮ ಗಂಡಂದಿರ ಜಗಳದ ಬಗ್ಗೆ ತಲೆ ಕೆಡಸಿಕೊಳ್ಳಲೆ ಇಲ್ಲ. ಹಿರಿಯಳಾದ ಮಾದೇವಿ,  ಲಕ್ಕೆಗೌಡನ ಹೆಂಡತಿ ರಾಜಮ್ಮ  ಒಬ್ಬರಿಗೊಬ್ಬರು ಅನ್ನುವಂತೆ ಇದ್ದರು.  ಅದರ ಪರಿಣಾಮ ವೆಂಬಂತೆ ಅವರ ಮಕ್ಕಳು ಸಹ , ರಾಮೇಗೌಡನ ಮಗ ವಿಕಾಸ್ ಹಾಗು ಲಕ್ಕೆಗೌಡನ ಮಗ ವಿಶಾಲ್ ಸದಾ ಒಬ್ಬರ ಕೈ ಹಿಡಿದು ಒಬ್ಬರು ಸುತ್ತೋರು, ಮನೆಯಲ್ಲು  ಒಬ್ಬರ ಬಿಟ್ಟು ಒಬ್ಬರು ಇರದೆ ಸದಾ ಜೊತೆಯಾಗೆ ಊಟ, ನಿದ್ದೆ , ಸ್ನಾನ ಎಲ್ಲ, ಅವರಿಗೆ ಒಂದೆ ಬೇಸರ ಅದೇಕೆ ನಮ್ಮ ಅಪ್ಪಂದಿರು ಹೀಗೆ ಕೋತಿ ತರ ಆಡ್ತಾರೆ ಎಂದು.

ಕಡೆಗೆ ಅಣ್ಣ ತಮ್ಮಂದಿರ ಜಗಳ ಆಸ್ತಿಯನ್ನು ಪಾಲು ಮಾಡು ಎನ್ನುವಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದು ನಿಂತಿತು, ಇವರಿಬ್ಬರ ಜಗಳ ಪರಿಹರಿಸಲಾಗದೆ ಅವರ ತಾಯಿ ಹನುಮವ್ವ ಸಹ ಸೋತು ಏನಾದರು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಿ ಅಂದುಬಿಟ್ಟಳು. ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲು ದೊಡ್ಡ ಆಸ್ತಿ ಏನಿರಲಿಲ್ಲ. ಇರುವ ಮನೆ ಬಿಟ್ಟರೆ ಕೆರೆ ಕೆಳಗಿದ್ದ ತೆಂಗಿನ ತೋಟ . ಸುಮಾರು ನೂರು ಫಲಕೊಡುವ ತೆಂಗಿನ ಮರವಿತ್ತು.  ಸರಿ ಇಬ್ಬರು ಮನೆಯನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುವದೆಂದು, ಹಾಗೆಯೆ ತೋಟವನ್ನು ಸಹ ಅರ್ದ ಅರ್ದ ಮಾಡುವದೆಂದು , ಹೊರಗಿನ ಜನರ ಜೊತೆ ಕುಳಿತು ನಿರ್ದರಿಸಿದರು.  

ಎಲ್ಲ ಸರಿ ಹೋಯಿತು ಎನ್ನುವಾಗ , ಲಕ್ಕೆಗೌಡ ತರಲೆ ತೆಗೆದ, ತನಗೆ ಕೆರೆ ಕಡೆಯ ಬಾಗವೆ ಬೇಕು ಎಂದು, ಅಲ್ಲಿ ನೀರಿನ ಪಲವತ್ತು ಇದ್ದು, ಮತ್ತೊಂದು ಬಾಗಕ್ಕೆ ನೀರು ಹೋಗಬೇಕಾದರೆ, ಈ ಬಾಗದ ಮುಖಾಂತರೆ ವೆ ಹೋಗಬೇಕಿತ್ತು ಇದನ್ನೆಲ್ಲ ಯೋಚಿಸಿ ಅವನು ತನಗೆ ಕೆರೆಯ ಪಕ್ಕದ ಪಶ್ಚಿಮ ದಿಕ್ಕನ ಅರ್ದಬಾಗವೆ ಬೇಕೆಂದು ಹಟ ಹಿಡಿದ. ಆದರೆ ರಾಮೇಗೌಡನು ತಿರುಗಿಬಿದ್ದ,    ತಾಯಿ ಸಹ ಬುದ್ದಿ ಹೇಳಿದಳು , ಆದರೆ ರಾಮನು
“ನೀನು ಸುಮ್ಮನೀರವ್ವ , ಅವನು ಚೆಂಗಲು ಗೆಳೆಯರ ಮಾತು ಕೇಳಿ ಹೀಗೆಲ್ಲ ಆಡ್ತಾನೆ, ಅವನು ಹೇಳಿದಂತೆ ಕುಣಿಯಲು ಆಗಲ್ಲ ಬೇಕಾದ್ರೆ ತಗೋ ಇಲ್ಲಂದ್ರೆ ಹಾಳಾಗಿಹೋಗು ಅನ್ನು” ಎಂದು ಬಿಟ್ಟ. ತಮ್ಮನಿಗು ರೇಗಿ ಹೋಯಿತು, ತನ್ನ ಗೆಳೆಯರನ್ನು ಚೆಂಗಲು ಎನ್ನುವುದೆ, ಇವನ ಗೆಳೆಯರೇನು ಸಾಚವೆ ಎಲ್ಲರು ಹೆಂಡ ಕುಡುಕರು ಅಂತ ಕೂಗಿ ಆಡಿದ. ಮಾತಿಗೆ ಮಾತು ಬೆಳೆದು ಅಣ್ಣನಿಗೆ ಹೊಡೆಯಲು ಹೋದ.

ಆದರೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಇಬ್ಬರು ಹೆಂಗಸರಿಗು ಆಸ್ತಿ ಬೇರೆ ಆಗುವುದೆ ಬೇಕಿರಲಿಲ್ಲ. ಹಾಗಿರುವಾಗ ಈ ಜಗಳ ಬೇರೆ, ಲಕ್ಕೆಗೌಡನ ಹೆಂಡತಿ ತಿರುಗಿಬಿದ್ದಳು.
“ಹಾಳಾದವನೆ ನಿನೆಗೆ ಏನು ಬಂದಿದೆ, ಸುಮ್ಮನೆ ಹೊರಗಿನವರ ಮಾತು ಕೇಳಿ ಹಾಳಾಗ್ತ ಇದ್ದಿ, ಬಾಗ ಬೇಕೆ ಬೇಕು ಅನ್ನುವಾಗ ಸುಮ್ಮನೆ ಅರ್ದ ತೆಗೆದು ಕೊಳ್ಳದೆ, ಇಲ್ಲದ ತಗಾದೆ ತೆಗಿತೀಯ, ನಿನ್ನಿಂದ ಮನೇನೆ ಹಾಳಾಗಿ ಹೋಯ್ತು” ಅನ್ನುತ್ತ ಬಾಯಿಗೆ ಬಂದಂತೆ ಬೈಯ್ದುಬಿಟ್ಟಳು,

ಸ್ವಂತ ಹೆಂಡತಿಯೆ , ತನಗೆ ಒತ್ತಾಸೆಯಾಗದೆ    ಇರುವುದು ಅವನ ಪಿತ್ತ ನೆತ್ತಿಗೇರಿಸಿತು, ಹೆಂಡತಿಗು ಹಿಡಿದು ನಾಲಕ್ಕು ಬಾರಸಿದ, ನಂತರ ತಲೆಕೆಟ್ಟವನಂತೆ , ಚೀಲ ಹಿಡಿದು, ನಾನಿನ್ನು ಈ ಮನೇಲಿ ಇರಲ್ಲ ನೀವೆ ಇದ್ದು ಹಾಳಾಗಿ ಎಂದು ಕೂಗಾಡಿ ಹೊರಟು ಬಿಟ್ಟ.  ಈಗ ಬಸ್ ಸ್ಟಾಂಡಿಗೆ ಬಂದು ಬರುವ ಎಸ್ ಆರ್ ಎಸ್ ಬಸ್ಸಿಗೆ ಕಾಯುತ್ತ ಕುಳಿತಿದ್ದಾನೆ. ಕೈಯಲ್ಲೊಂದು ಬ್ಯಾಗು, ಜೇಬಿನಲ್ಲಿ ತುಂಬಿರುವ ಹಣ ಅವನಿಗೆ ದೈರ್ಯ ಕೊಡುತ್ತಿದೆ, ಯಾರದೇನು ಅನ್ನುವ ಬಾವನೆ.



ತಿಪಟೂರಿನ ಬಸ್ ನಿಲ್ದಾಣದಲ್ಲಿ ಹಳ್ಳಿಯಿಂದ ಬಂದು ಇಳಿದ ಅವನು   ಚಿಂತಿಸಿದ ತುಮಕೂರಿಗೆ ಹೋಗೋಣವೆ  ಎಂದು ಏಕೊ ಬೇಸರ ಎನಿಸಿತು, ಅಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರು ಪರಿಚಿತರೆ, ಯಾರ ಮುಖವನ್ನು ನೋಡಲು ಅವನಿಗೆ ಇಷ್ಟವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಎದುರಿಗೆ ಹಾಸನದ ಬಸ್ ಕಾಣಿಸಿತು.  ಏನಾದರು ಆಗಲಿ ಎಂದು ಬಸ್ ಹತ್ತಿದ, ಸಂಜೆ ಹಾಸನ ತಲುಪಿ, ಹೋಟೆಲ್ ನಲ್ಲಿ ರೂಮು ಮಾಡಿ ಇದ್ದ. ಬೆಳಗ್ಗೆ ಎದ್ದವನಿಗೆ ಏನು ಮಾಡುವುದು ಅನ್ನುವ ಚಿಂತೆ,  ಎಲ್ಲಿಯಾದರು ಹೋಗಿ ಬಂದರಾಗದೆ ಅನ್ನಿಸಿ, ಹೋಟೆಲ್ ಮಾಣಿ ಒಬ್ಬನನ್ನು ಕೇಳಿದ, ಇಲ್ಲಿ ಸುತ್ತ ಮುತ್ತ ಹೋಗಿ ನೋಡುವುದು ಏನಿದೆ ಎನ್ನುತ್ತ.  ಹಾಸನ ಜಿಲ್ಲೆಯಲ್ಲಿ ನೋಡುವ ಸ್ಥಳಕ್ಕೇನು ಕಡಿಮೆ ಅವನು ಬೇಲೂರು ಹಳೆಬೀಡು, ಶ್ರವಣಬೆಳಗೊಳ ಮುಂತಾದ ಸ್ಥಳದ ಹೆಸರು ಹೇಳಿದ.

ಲಕ್ಕೆಗೌಡ ಹಿಂದೊಮ್ಮೆ ಬೇಲುರು ಹಳೆಬೀಡಿಗೆ ಹೋಗಿದ್ದ. ಶ್ರವಣಬೆಳಗೊಳವನ್ನು ನೋಡಿರಲಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಿ ಬರುವದೆಂದು ನಿರ್ದರಿಸಿದ, ಅಲ್ಲಿ ನೋಡುವದೆನಿದೆ ಎಂಬ ಪೂರ್ತಿ ಕಲ್ಪನೆಯು ಇಲ್ಲದೆ , ಹೋಟೆಲಿನಲ್ಲಿ ತಿಂಡಿ ಮುಗಿಸಿ, ರೂಮ್ ಖಾಲಿ ಮಾಡಿ . ಬಸ್ ಹತ್ತಿ ಶ್ರವಣಬೆಳಗೊಳ ತಲುಪಿದ.  ಹಾಸನದಿಂದ ಸರಿ ಸುಮಾರು ಐವತ್ತು ಕಿ.ಮಿ ದೂರವೇನೊ.

 ಶ್ರವಣಬೆಳಗೊಳ ಕರ್ನಾಟಕದ ಪ್ರಸಿದ್ದ ಯಾತ್ರಸ್ಥಳ. ನೋಡಲು ಅಲ್ಲಿ ಸಾಕಷ್ಟಿತ್ತು. ವಿವಿದ ಸ್ಥಳಗಳಿಂದ ಬಂದ ಯಾತ್ರಾರ್ತಿಗಳು ತುಂಬಿ ತುಳುಕುತ್ತಿದ್ದರು.  ಶ್ವವಣಬೆಳಗೊಳ ಎಂಬ ಹೆಸರು ಬರಲು ಕಾರಣವಾದ ಊರಮಧ್ಯದಲ್ಲಿರುವ  ಕೊಳ, ಅದನ್ನು ಶ್ವೇತ ಸರೋವರ ಎಂದು ಅನ್ನುವರಂತೆ ,  ಎದುರುಬದುರಾಗಿ ಇರುವ ಚಂದ್ರಗಿರಿ ಹಾಗು ಇಂದ್ರಗಿರಿ ಎಂಬ ಬೆಟ್ಟ. ಚಾವುಂಡರಾಯ ಕಟ್ಟಿಸಿದ ದೇವಾಲಯ. ಸಾಕಷ್ಟು ಜಿನಮಂದಿರಗಳು. ತೀರ್ಥಂಕರರ ದೇಗುಲಗಳು , ಕನ್ನಡ ತಮಿಳು ಹಾಗು ಮರಾಠಿಯಲ್ಲಿನ ಶಿಲಾಲೇಖನಗಳು ಎಲ್ಲವನ್ನು ನೋಡುತ್ತ, ಅವನು ಇಂದ್ರಗಿರಿಯನ್ನು ಹತ್ತುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ  ಬಿಸಿಲು ನಡುನೆತ್ತಿಯಲ್ಲಿದ್ದು, ಸುಸ್ತಾಗಿತ್ತು.

ಭೂಮಿಯಿಂದ ಆಕಾಶದುದ್ದಕ್ಕು ನಿಂತ ಬಾಹುಬಲಿಯ ಸುಂದರ ಮೂರ್ತಿಯನ್ನು ನೋಡುತ್ತ ಮುಗ್ದನಾದ “ ಅದ್ಯಾರೊ ತಂದು ಇಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲಿಸಿದನೊ ‘ ಎಂಬ ಉದ್ಗಾರ ಲಕ್ಕೆಗೌಡನಿಗೆ. ಈಗ ಅವನಿಗೆ ಒಬ್ಬನೆ ಬಂದಿದ್ದು ಬೇಸರವೆನಿಸಿತ್ತು. ತನ್ನ ಮಗ ಹಾಗು ಹೆಂಡತಿಯನ್ನು ಕರೆತಂದಿದ್ದರೆ ಅವರು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದರಲ್ಲ ಎಂಬ ಭಾವ ತುಂಬಿತು.  ಮಗುವಿನಂತೆ ನಿರ್ವಾಣನಾಗಿ ನಿಂತ ಗೊಮ್ಮಟನನ್ನು ಕಾಣುವಾಗ ಅವನಲ್ಲಿ ಎಂತದೊ ಧಿವ್ಯಭಾವ ತುಂಬಿಕೊಂಡಿತು.  ಸ್ವಲ್ಪ ಕಾಲ ಕುಳಿತು ಕೊಳ್ಳಬೇಕೆಂಬ  ಭಾವ ಅವನಲ್ಲಿ ತುಂಬಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಜನ ಸಂಚಾರ ವಿರಳವಿರುವ ಜಾಗನೋಡಿ ಕುಳಿತ.

ಲಕ್ಕೆಗೌಡ  ಗಮನಿಸಿದ, ಅವನಿಂದ ಸ್ವಲ್ಪ ದೂರದಲ್ಲಿ ಶ್ವೇತ ವಸ್ತ್ರ ಧರಿಸಿದ   ವಯಸ್ಸಾದ ಪುರುಷರೊಬ್ಬರು ಕುಳಿತ್ತಿದ್ದರು. ತಲೆ ಸಂಪೂರ್ಣ ಬೋಳಾಗಿದ್ದು ಬಿಸಿಲಿನಲ್ಲಿ ಮಿಂಚುತ್ತಿತ್ತು. ಕನ್ನಡಕ ಧರಿಸಿದ್ದ ಅವರು ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕೋಲನ್ನು ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಿದ್ದರು, ಬಹುಷಃ ನಡೆಯುವಾಗ ಆಸರೆಗಾಗಿ  ಎಂದುಕೊಂಡ . ಆತನು ಸಹ ಲಕ್ಕೆಗೌಡನನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದವರು , ನಂತರ ನಗುತ್ತ ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದರು
“ನೀವು ಎಲ್ಲಿಂದ ಬರುತ್ತಿದ್ದೀರಿ?  ಎಲ್ಲವನ್ನು ನೋಡಿದಿರ , ಎಷ್ಟು ಸುಂದರವಲ್ಲವೆ ?”
ಲಕ್ಕೆಗೌಡ ಹೇಳಿದ
“ನಾನು ತಿಪಟೂರಿನ ಕಡೆಯವನು, ಹೀಗೆ ಬಂದೆ , ನೀವನ್ನುವುದು ನಿಜ, ಎಲ್ಲವು ತುಂಬಾನೆ ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ನಿದಾನಕ್ಕೆ ಬರಬೇಕು”
“ಹೌದಲ್ಲವೆ, ಒಮ್ಮೆ ಬಂದರೆ ಮತ್ತೆ ಬರಲೇ ಬೇಕೆನಿಸುವ ಪವಿತ್ರ ಜಾಗವಲ್ಲವೆ, ನೋಡಿದಿರ, ಬಾಹುಬಲಿಸ್ವಾಮಿ ನಿಂತಿರುವ ದೃಷ್ಯವನ್ನು  ನೋಡಿದಿರ ಎಷ್ಟು ಮೋಹಕ” ಎಂದರು ಆ ಬಿಳಿಯ ವಸ್ತ್ರದಾರಿ.
“ಬಾಹುಬಲಿಸ್ವಾಮಿಯೆ ? “ ಎಂದ  ಲಕ್ಕೆಗೌಡ ಸ್ವಲ್ಪ ಅಯೋಮಯನಾಗಿ.
ಅವರು ನಗುತ್ತ,  ಇವನೆ  ನೋಡಿ ಎನ್ನುತ್ತ , ಉದ್ದಕ್ಕು ನಿಂತಿದ್ದ ಗೊಮ್ಮಟನನ್ನು ತೋರಿಸಿದರು.
“ಇದು ಗೊಮ್ಮಟೇಶ್ವರನ ವಿಗ್ರಹವಲ್ಲವೆ ?” ಎಂದು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದ. ಲಕ್ಕೆಗೌಡನಿಗೆ ಇತಿಹಾಸ ಪುರಾಣಗಳ ಜ್ಞಾನ ಅಷ್ಟಕಷ್ಟೆ
ಆತ ನಗುತ್ತ ನುಡಿದರು
“ಹೌದು ಗೋಮಟೇಶ್ವರನೆ ಅವನು, ಬಾಹುಬಲಿ ಸ್ವಾಮಿ ಎಂದರು ಅವನೆ “
ಲಕ್ಕೆಗೌಡನಿಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯ , ಅವನು ನುಡಿದ “ನಿಮಗೆ ಇಲ್ಲಿಯ ಎಲ್ಲ ಕತೆಯು ಗೊತ್ತೆ,  ಈ ವಿಗ್ರಹಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಕತೆಯನ್ನು ಹೇಳುತ್ತಿರ, ನಿಮಗೆ ಎಲ್ಲಿಯಾದರು ಹೋಗುವ ಕೆಲಸವಿಲ್ಲವಷ್ಟೆ “ ಎಂದು ಕೇಳಿದ, ಅವನಿಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಪುರುಸತ್ತು ಇತ್ತು.
ಆತ ಕಣ್ಮುಚ್ಚಿದರು. ಭಕ್ತಿಭಾವದಿಂದ ನುಡಿದರು “ ಸ್ವಾಮಿಯ ಪಾದದಲ್ಲಿಯೆ ಕುಳಿತು  ಆ ಮಹನೀಯನ ಕತೆ ಹೇಳುವ ಸೌಭಾಗ್ಯ ದೊರೆತರೆ ಅದಕ್ಕಿಂತ ಮತ್ತೇನು ಕೆಲಸವಿದ್ದೀತು, ಖಂಡೀತ ಹೇಳುವೆ ಕೇಳಿ “ ಎಂದು ಸಿದ್ದರಾದರು. ಲಕ್ಕೆಗೌಡನು ಶ್ರದ್ದೆಯಿಂದ ಕೇಳಲು ಕುಳಿತ.


=======================================  

ಜೈನದರ್ಮವನ್ನು ಪ್ರಥಮಬಾರಿಗೆ ಉಪದೇಶಿಸಿದವರು ವೃಷಭನಾಥರು. ಮೊದಲಿಗೆ ಮಹಾರಾಜರಾಗಿದ್ದವರು ವೈರಾಗ್ಯಭಾವ ತಾಳಿ ರಾಜ್ಯವನ್ನು ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಹಂಚಿಕೊಟ್ಟು ತಪಸ್ಸಿಗೆ ತೆರಳಿದರು. ಅವರಿಗೆ ಇಬ್ಬರು ಪತ್ನಿಯರು ಸುನಂದ ಮತ್ತು ನಂದಾ. ಸುನಂದಳ ಮಗ ಬಾಹುಬಲಿ. ನೋಡಲು ಆಜಾನುಬಾಹು. ಯುದ್ದಕ್ಕೆ ನಿಂತರೆ ಎದುರಿಲ್ಲ, ಗೆಲುವು ನಿಶ್ಚಿತ. ಆದರೆ ಶಾಂತ ಭಾವ.  

ಹಿರಿಯನಾದ ಭರತನು ತನ್ನ ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ ಆಡಳಿತ ನಡೆಸಿಕೊಂಡಿದ್ದವನು. ಆದರೆ ತಾನು ದಿಗ್ವಿಜಯಿಯಾಗಿ ಚಕ್ರವರ್ತಿಯಾಗಿ ಮೆರೆಯಬೇಕೆಂಬ ಆಸೆ ಅವನಲ್ಲಿ ತಲೆಯೆತ್ತಿತ್ತು. ಮಹಾರಾಜನು ಮನಸ್ಸು ಮಾಡಿದ ಮೇಲೆ ಇನ್ನೇನು ಆಡ್ಡಿ. ಅವರ ದಿಗ್ವಿಜಯ ಯಾತ್ರೆ ಹೊರಟು ಬಿಟ್ಟಿತ್ತು. ಮುಂದೆ ಕೀರ್ತಿಚಕ್ರ, ಅದನ್ನವನು ದರ್ಮಚಕ್ರವೆಂದು ಕರೆಯುತ್ತಿದ್ದನು. ಹಿಂದೆ ಹಿಂದೆಗೆ ಸಾಗರದಂತ ಸೈನ್ಯ. ಸುತ್ತಮುತ್ತಲ ರಾಜ್ಯದ ಅರಸರೆಲ್ಲ  ತಲೆಬಾಗಿ ಶರಣಾದರು, ಅವನ ಜಯವನ್ನು ಒಪ್ಪಿ ಕಪ್ಪಕಾಣಿಕೆ ಸಲ್ಲಿಸಲು ಒಪ್ಪಿದರು. ಎದುರಿಸಿದವರು ಯುದ್ದದ್ದ ಬಿರುಗಾಳಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿ ನಾಶವಾದರು.

 ಅರಸ ಭರತನ ಮನ ಯುದ್ದೋನ್ಮಾದದಿಂದ ತಣಿಯಿತು. ಎಲ್ಲರನ್ನು ಜಯಿಸಿ, ತಾನು ಅಪ್ರತಿಮ ವೀರನೆಂಬ  ಹಮ್ಮಿನಲ್ಲಿ ತನ್ನ ರಾಜ್ಯಕ್ಕೆ ಹಿಂದಿರುಗಿದ. ಆದರೆ ಅದೇನಾಯಿತು ಕಾಣೆ, ಅವನನ್ನು ದಾರಿ ತೋರಿ ಕರೆದೊಯ್ಯುತ್ತಿದ್ದ ದರ್ಮಚಕ್ರ ಅವರ ರಾಜ್ಯವನ್ನು  ಪ್ರವೇಶಿಸದೆ  ಹೆಬ್ಬಾಗಿಲಲ್ಲಿ ನಿಂತುಹೋಯಿತು. ಎಲ್ಲರಿಗು ಅಚ್ಚರಿ ಏಕೆ ಹೀಗೆ ಆಯಿತೆಂದು. ಕಡೆಗೆ ಹಿರಿಯರನ್ನು ಬಲ್ಲವರನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದಾಗ  ಅವರಂದರು
“ನೀನು ಜಗವನ್ನೆ ಜಯಿಸಿರಬಹುದು ಆದರೆ ನಿನ್ನ ತಮ್ಮಂದಿರನ್ನು ಇನ್ನು ಜಯಿಸಿಲ್ಲ, ಅವರು ಪ್ರತ್ಯೇಕವಾಗಿ ಆಡಳಿತ ನಡೆಸುತ್ತಿರುವದರಿಂದ, ಅವರು ಸಹ ನಿನ್ನ ಸಾಮಂತರಾಗುವುದು ಅವಶ್ಯ . ಆಗಲೆ ನಿನ್ನ ಜಯ ಪರಿಪೂರ್ಣ”
ಸರಿ ಇನ್ನೇನು ಭರತ ತನ್ನ ತಮ್ಮಂದಿರಿಗೆ ಕರೆ ಕಳಿಸಿದ. ಎಲ್ಲರು ನನ್ನ ಸಾಮಂತರಾಗಿ ರಾಜ್ಯವನ್ನು ಒಪ್ಪಿಸಿ, ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಯುದ್ದಕ್ಕೆ ಸಿದ್ದರಾಗಿ.  ಉಳಿದ ಸಹೋದರರೆಲ್ಲ ತಮ್ಮ ರಾಜ್ಯವನ್ನು ಭರತನಿಗೆ ಒಪ್ಪಿಸಿ , ರಾಜ್ಯವನ್ನು ತೊರೆದು ತಂದೆ ವೃಷಭನಾಥರಲ್ಲಿಗೆ ಹೊರಟು ಹೋದರು. ಆದರೆ  ಅಪ್ರತಿಮ ವೀರನಾದ ಬಾಹುಬಲಿಗೆ ಸೋಲು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಲು ಇಷ್ಟವಿರಲಿಲ್ಲ. ತಾನೇನು ಭರತನ ರಾಜ್ಯದ ಮೇಲೆ ದಂಡೆತ್ತಿ ಹೋಗುತ್ತಿಲ್ಲ.  ಆದರೆ ಅಣ್ಣನೆ ತನಗೆ ಯುದ್ದಕ್ಕೆ ಅಹ್ವಾನ ಕಳಿಸಿದಾಗ ಅದನ್ನು ಒಪ್ಪುವುದು ಕ್ಷತ್ರೀಯ ಧರ್ಮ , ತಾನು ತನ್ನ ತಂದೆ ವೃಷಭನಾಥರನ್ನು ಹೊರತು ಪಡಿಸಿ ಯಾರಿಗು ತಲೆ ತಗ್ಗಿಸೆ ಎಂದು ಬಿಟ್ಟ. ಯುದ್ದ ಘೋಷಣೆ ಅನಿವಾರ್ಯವಾಯಿತು.

ತನ್ನ ಮಂತ್ರಿಗಳು, ಸೇನಾಧಿಕಾರಿಗಳು ಎಲ್ಲರನ್ನು ಸಭೆ ಸೇರಿಸಿದ ಮಹಾರಾಜ ಬಾಹುಬಲಿ. ಯುದ್ದ ತಂತ್ರದ ಬಗ್ಗೆ ಚರ್ಚಿಸಲು. ಯಾರ ಮುಖದಲ್ಲಿಯು ಗೆಲುವಿಲ್ಲ, ಯುದ್ದೋತ್ಸಾಹವಿಲ್ಲ. ಯುದ್ದ ಎಂದರೆ ವಿಜೃಂಬಿಸುತ್ತಿದ್ದ ತನ್ನ ಸೇನಾದಿಕಾರಿಗಳು ತಲೆತಗ್ಗಿಸಿ ಕುಳಿತಿರುವರು. ಎಲ್ಲವನ್ನು ನೋಡುತ್ತ ಬಾಹುಬಲಿ ತನ್ನ ಮಂತ್ರಿಗಳನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದ
“ಮಂತ್ರಿಗಳ ಇದು ನಾವು ಬಯಸಿಬಂದ ಯುದ್ದವಲ್ಲ, ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿ ಒದಗಿದ ಯುದ್ದ. ಯುದ್ದ ಕ್ಷತ್ರಿಯ ಧರ್ಮ ಆದರೆ ಏಕೆ ಮಂತ್ರಿವರ್ಗ ಹಾಗು ಸೇನಾದಿಕಾರಿಗಳು ಉತ್ಸಾಹ ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ”
ಮಂತ್ರಿಗಳು ಯೋಚನೆ  ಮಾಡುತ್ತ ಅರುಹಿದರು
“ಪ್ರಭು, ಯುದ್ದ ಎಂದರೆ ಕ್ಷತ್ರಿಯರಿಗೆ ಅನಿವಾರ್ಯ ನಿಜ.ಆದರೆ ಇದು ವಿಶಿಷ್ಟ ಸಂದರ್ಭ.  ಎದುರಿಸಬೇಕಾಗಿರುವುದು ಒಮ್ಮೆ ನಮ್ಮದೆ ಆಗಿದ್ದ ಸೈನ್ಯವನ್ನು. ನಿಮ್ಮ ತಂದೆಯವರಿದ್ದ ಕಾಲಕ್ಕೆ ಎಲ್ಲವು ಒಂದೆ ಸೈನ್ಯವಾಗಿತ್ತು. ಈಗ ತಮ್ಮ ಅಣ್ಣ ಭರತ ಮಹಾರಾಜರಿರುವ ಸೈನ್ಯದಲ್ಲಿ   ಇರುವರೆಲ್ಲ   ನಮ್ಮವರೆ.  ನಮ್ಮ ಸೈನಿಕರ, ಸೈನಾದಿಕಾರಿಗಳ, ಅಣ್ಣ ತಮ್ಮ ಮಾವ ಮೈದುನ ಹೀಗೆ ಎಲ್ಲ ಸಂಭಂದಿಕರೆ ಆಗಿದ್ದಾರೆ. ಧರ್ಮದ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ತಮ್ಮವರನ್ನೆ ತಾವು ಕೊಲ್ಲಲು ಎಲ್ಲರು ಹಿಂಜರಿಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ,ಹಾಗಾಗಿ ಎಲ್ಲರಲ್ಲು ಉತ್ಸಾಹ ಕುಂದಿದೆ ಮಹಾಪ್ರಭು” ಎಂದರು

ಮಹಾರಾಜ ಬಾಹುಬಲಿ ಯೋಚನೆಗೆ ಬಿದ್ದರು. ಹೌದು ಮಂತ್ರಿಗಳ  ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ಸತ್ಯವಿದೆ. ಅಣ್ಣ ಭರತನ ರಾಜ್ಯದಾಹಕ್ಕೆ , ನಾನು ಅವನ ವಿರುದ್ದ ಹೋರಾಡುವುದು ಅನಿವಾರ್ಯ, ಆದರೆ ಸಾವಿರಾರು ಸೈನಿಕರ ಜೀವ , ಬದುಕು ಇದರಿಂದ ನಾಶವಾಗುವುದು ಸತ್ಯ. ಎರಡು ಸೈನ್ಯದವರು ಪರಸ್ಪರ ಸಂಬಂದಿಕರೆ ಆಗಿದ್ದಾರೆ. ಹಾಗಿರಲು ನಮ್ಮ  ನಮ್ಮ ಸ್ವಾರ್ಥಕ್ಕಾಗಿ ಇವರ ಬದುಕು ಬಲಿಕೊಡಬೇಕೇಕೆ. ಬಾಹುಬಲಿಯ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಯೋಚನೆಯ ಕಾರ್ಮೋಡ ಕವಿಯಿತು. ಬಹಳ ಕಾಲದ ಮೌನದ ನಂತರ ಚಿಂತಿಸಿ ಅವರು ನುಡಿದರು
“ಮಂತ್ರಿಗಳೆ , ನಿಮ್ಮ ಭಾವನೆ ಸತ್ಯವಾಗಿದೆ, ನನಗೆ ಇದರಿಂದ ಅಸಮಾದಾನವೇನು ಇಲ್ಲ.     ಬಲಾಬಲ ನಿರ್ದಾರವಾಗಬೇಕಿರುವುದು ನಮ್ಮ ಹಾಗು ನಮ್ಮ ಸಹೋದರ ಭರತರ ಮಧ್ಯೆ ಮಾತ್ರ. ಹಾಗಿರಲು ವೃತಾ ಸೈನದ ನಷ್ಟವೇಕೆ. ಅದರಿಂದ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ನಡುವೆ ನೇರಯುದ್ದ ನಡೆಯಲಿ. ಆ ದರ್ಮಯುದ್ದದಲ್ಲಿ ಗೆಲುವು ಸಾದಿಸಿದವರನ್ನು ವಿಜಯಿ ಎಂದು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುವುದು.  ಈ ವಿಷಯವನ್ನು ನೀವು ದೂತರ ಮುಖಾಂತರ ನಮ್ಮ ಸಹೋದರರಲ್ಲಿ ನಿರೂಪವನ್ನು ಕಳಿಸಿ ಅವರು ಸಹ ಇದ್ದಕ್ಕೆ ಒಪ್ಪುವರು ಎಂದು ನಮ್ಮ ಅಭಿಮತ. “ ಎಂದರು.

ಕಡೆಗೆ ಭರತ ಹಾಗು ಬಾಹುಬಲಿಯ ನಡುವೆ ದರ್ಮಯುದ್ದವೆಂದು. ನೇರ ಕಾಳಗದಲ್ಲಿ ವಿಜಯಿಯಾದವರು  ಯುದ್ದದಲ್ಲಿ ಗೆದ್ದಂತೆ ಎಂದು ತೀರ್ಮಾನವಾಯಿತು. ದೃಷ್ಟಿಯುದ್ದ ಜಲಯುದ್ದ ಹಾಗು ಕಡೆಯದಾಗಿ ಮಲ್ಲಯುದ್ದ ಎಂದು,  ಮೂರು ವಿಭಾದಗಲ್ಲಿ ಜಯಿಸಿದವರು ವಿಜಯಿಯೆಂದು ನಿರ್ದಾರವಾಯಿತು.

 ಭರತ ಮತ್ತು  ಬಾಹುಬಲಿ ಇಬ್ಬರು ಅಜಾನುಬಾಹು ಸ್ವರೂಪರು. ಯುದ್ದಕ್ಕೆ ನಿಂತರೆ ಮದಗಜಗಳ ನಡುವಿನ ಕಾಳಗವನ್ನು ನೆನಪಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಯುದ್ದವಸ್ತ್ರಗಳನ್ನು ಧರಿಸಿ ಇಬ್ಬರು ಸಿದ್ದರಾದರು. ನಡುವಿನಲ್ಲಿ ನಿರ್ಣಾಯಕರು ಆಸೀನರಾದರು. ಮೊದಲಿಗೆ ದೃಷ್ಟಿಯುದ್ದ. ಇಬ್ಬರು ಎದುರುಬದುರಾಗಿ ನಿಂತು, ಎವೆ ಇಕ್ಕದೆ, ಕದಲದೆ ಒಬ್ಬರನ್ನೊಬ್ಬರು ದೀರ್ಘಕಾಲ ದಿಟ್ಟಿಸುವುದು.   ಕಾಲ ವಿಳಂಬಿಸುತ್ತ ಹೋಯಿತು, ಅಣ್ಣ ಭರತನಿಗೆ ತಮ್ಮನ ದೃಷ್ಟಿಯನ್ನು ಎದುರಿಸಲಾಗಲಿಲ್ಲ, ಸೋತು ಪಕ್ಕಕ್ಕೆ ಮುಖ ತಿರುವಿಬಿಟ್ಟ. ಎಲ್ಲರು ಬಾಹುಬಲಿಗೆ ಉಘೇ ಉಘೇ ಎಂದರು.

ನಂತರ ಜಲಯುದ್ದ, ನೋಡುಗರ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಎರಡು ಆನೆಗಳು ನೀರಿಗಿಳಿದು ಕಾಳಗ ನಡೆಸಿದೆ ಎನ್ನುವಂತ ಭ್ರಮೆ. ದೀರ್ಘಕಾಲ ನಡೆದ ಯುದ್ದದ ಕಡೆಯಲ್ಲಿ ನಿರ್ಣಾಯಕರು ಪುನಃ ಬಾಹುಬಲಿಯೆ ವಿಜಯಿ ಎಂದು ನಿರ್ದರಿಸಿದರು.

ಕಡೆಯದಾಗಿ ಮಲ್ಲಯುದ್ದ. ಸುತ್ತಲು ಸೈನ್ಯ ನೆರೆದಿತ್ತು. ಅರಮನೆಯ ಮಹಾರಾಣಿಯಾದಿಯಾಗಿ ಎಲ್ಲ ಸ್ತ್ರೀಯರು ಅರಮನೆಯ ಮೇಲುಪ್ಪರಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಆಸೀನರಾಗಿ  ಮಲ್ಲಯುದ್ದವನ್ನು ವೀಕ್ಷಿಸಲು ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಉಭಯ ಸೈನ್ಯದ ಸೈನಿಕರು ತಮ್ಮ ಮಹಾರಾಜರನ್ನು ಉತ್ಸಾಹಿಸಿ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸಲು ಜಯಕಾರ ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದರು. ನಡುವೆ ಮಣ್ಣಿನ ಅಖಾಡದಲ್ಲಿ ಮಲ್ಲಯುದ್ದದ ಉಚಿತ ವಸ್ತ್ರದೊಂದಿಗೆ  ಅಣ್ಣ ತಮ್ಮ ಇಬ್ಬರು  ರಾಜ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ಹೋರಾಡಲು ಸಿದ್ದರಾದರು

--

ಜೈನಮುನಿಗಳು ಹೇಳುತ್ತಿರುವ ಕತೆ ಕೇಳುತ್ತ ಕೇಳುತ್ತ ಲಕ್ಕೆಗೌಡನಿಗೆ,  ಹಿಂದೆ ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿ ನಡೆದಿರಬಹುದಾಗ ಯುದ್ದದ ಕಲ್ಪನೆ ಕಣ್ಣೆದುರು ಬರುತ್ತಿತ್ತು. ಅವನ ಮನ ವಿಹ್ವಲವಾಗುತ್ತಿತ್ತು,  ರಾಜ್ಯದಾಹಕ್ಕಾಗಿ ಒಡಹುಟ್ಟಿದ ಸಹೋದರರೆ ಎದುರು ಬದುರು ನಿಲ್ಲುವಂತಾಯಿತಲ್ಲ ಎಂದು ಅವನ ಮನ ಮರುಗುತ್ತಿತ್ತು .  ಎಂದೊ ನಡೆದಿರಬಹುದಾದ ಮಲ್ಲ ಯುದ್ದದ್ದ ದೃಷ್ಯ ಅವನ ಕಣ್ಣೆದುರು ಕುಣಿಯುತ್ತಿತ್ತು.

---

ಸುತ್ತಲು ನೋಡುತ್ತ ಭರತ ಮತ್ತು ಬಾಹುಬಲಿ ಇಬ್ಬರು ಮಲ್ಲಯುದ್ದದ್ದ ಅಖಾಡಕ್ಕೆ ಇಳಿದರು. ನಡುವಿನಲ್ಲಿ ಇಬ್ಬರನ್ನು ಕೈಮಿಲಾಯಿಸಿ ಹಿಂದಕ್ಕೆ ಸರಿದ  ಇವರಿಬ್ಬರ ಗುರುವಾಗಿ ಮಲ್ಲಯುದ್ದ ಕಲಿಸಿದ ಗುರು. ದೂರದಲ್ಲಿ ಇವರ ಜಯ ಅಪಜಯ ನಿರ್ಣಯಿಸಲು ಸಿದ್ದವಾಗಿದ್ದರು ಮಲ್ಲಯುದ್ದದಲ್ಲಿ ಪಳಗಿದ ನಿರ್ಣಾಯಕರು.

ಅಣ್ಣನ ದೇಹವನ್ನು ತಮ್ಮ ತಬ್ಬುವನು, ಕೆಳೆಗೆ ಎಳೆಯುವನು, ಅಣ್ಣ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ ಅದಕ್ಕೆ ಪ್ರತಿಪಟ್ಟು ಹಾಕುವನು. ಮತ್ತೆ ಮಣ್ಣನ್ನು ಸವರಿಕೊಳ್ಳುತ ತಮ್ಮ ಕುತ್ತಿಗೆಯ ಸುತ್ತ ತೋಳ ಬಳಸುತ್ತ ಹಾಕಿದ ಪಟ್ಟಿಗೆ ಅಣ್ಣ ನೋವಿನಿಂದ ಚೀರುತ್ತ, ಬಿಡಿಸಿಕೊಂಡು ತಮ್ಮನನ್ನು ಹೊಡೆಯುವನು. ನೋಡ ನೋಡುತ್ತ  ಮಲ್ಲ ಯುದ್ದ ತೀವ್ರ ಸ್ವರೂಪ ಪಡೆಯಿತು. ಸುತ್ತಲಿದ್ದವರು ಪೂರ್ತಿಮೌನವಾಗಿದ್ದರು. ಅವರಿಬ್ಬರು ಮಣ್ಣಿನ ನೆಲದಲ್ಲಿ ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದ ಹೆಜ್ಜೆಯ ಶಬ್ದಗಳ ಹೊರತಾಗಿ, ಅವರಿಬ್ಬರ ಶ್ವಾಸೊಚ್ವಾಸದ  ಸದ್ದಿನ ಹೊರತಾಗಿ ಏನು ಕೇಳಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ ಅನ್ನುವ ಭ್ರಮೆ ಆವರಿಸಿತು. ಇಬ್ಬರು ಗೆಲುವಿಗಾಗಿ ಹೂಂಕರಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.

ಎರಡು ಮೂರು ಸುತ್ತುಗಗಳಾಗುತ್ತಿರುವಂತೆ , ನೋಡುವರ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಎದ್ದು ಕಾಣುವಂತಿತ್ತು, ತಮ್ಮ ಬಾಹುಬಲಿ ಮಲ್ಲಯುದ್ದದಲ್ಲಿ ಸಹ ಮೇಲುಗೈ ಸಾದಿಸಿದ್ದ. ಅವನ ಗೆಲುವು ನಿಶ್ಚಿತ ಎಂದೆ ಎಲ್ಲರು ಭಾವಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಭರತನ ರಾಣಿವಾಸದವರಂತು ಅವಮಾನದಿಂದ ಕುದಿಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.

ಯುದ್ದಕ್ಕೆ ಕೊನೆ ಹಾಡುವ ಕಾಲ ಬಂದು ಬಿಟ್ಟಿತು, ಭರತ ಪೂರ್ಣವಾಗಿ ನಿಶ್ಯಕ್ತನಾದ, ಅವನ ಸೋಲು ಅನಿವಾರ್ಯ ಎನಿಸಿತು. ಅಂತಹ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಬಾಹುಬಲಿ ಅಣ್ಣ ಭರತನನ್ನು ಎರಡು ಕೈಯಿಂದೆ ಮೇಲೆ ಎತ್ತಿ ಗಿರ ಗಿರನೆ ತಿರುಗಿಸುತ್ತಿದ್ದಾನೆ, ಯುದ್ದದ್ದ ಕಡೆಯ ಕ್ಷಣ ಅವನು ಭರತನನ್ನು ನೆಲಕ್ಕೆ ಒಗೆದರು ಆಯ್ತು, ಭರತನ ಕೀರ್ತಿಪತಾಕೆ ಮಣ್ಣು ಮುಕ್ಕಿದಂತೆ. ಅಟ್ಟಹಾಸದಿಂದ ಸುತ್ತಲು ನೋಡಿದ  ಬಾಹುಬಲಿ, ಆಯಿತು ತನ್ನ ಗೆಲುವು ನಿಶ್ಚಿತ,  ಅಣ್ಣನ ರಾಣಿವಾಸದತ್ತ ದಿಟ್ಟಿಸಿದ, ತಾನು ಗೌರವಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಅತ್ತಿಗೆ, ತನ್ನ ಗಂಡನೆ ಸೋಲನ್ನು ನೋಡಲಾರರೆ, ತನ್ನ ಗಂಡನ ಕಿರೀಟ ಮಣ್ಣುಪಾಲುವ ದೃಷ್ಯವಾನು ನೋಡುವ ಶಕ್ತಿ ಇಲ್ಲದೆ ತಲೆ ತಗ್ಗಿಸಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದಾಳೆ. ಸೈನಾಧಿಕಾರಿಗಳು, ಮಂತ್ರಿಗಳು ಎಲ್ಲರು ಮೌನವನ್ನು ಧರಿಸಿದ್ದರೆ, ಹಾಗೆ ತನ್ನ ರಾಣಿವಾಸದ ಕಡೆ ದೃಷ್ಟಿ ಹಾಯಿಸಿದ ತನ್ನ ಪತ್ನಿ ಸಹ ತನ್ನ ಗೆಲುವನ್ನು ಕಂಡು ಹರ್ಷಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ. ಅವಳ ಮುಖವು ಮೋಡ ಕವಿದ ಹುಣ್ಣಿಮೆ ಚಂದ್ರನಂತೆ ಕಂದಿದೆ.

ಒಮ್ಮೆಲೆ ಬಾಹುಬಲಿಯ ಮನವನ್ನು ವಿಷಾದಭಾವ ಆವರಿಸಿತು. ತಾನು ಗೆಲುವು ಸಾದಿಸಬಹುದು ಆದರೆ ಅದು ಯಾರ ವಿರುದ್ದ , ತನ್ನ ಸ್ವಂತ ಅಣ್ಣನನ್ನು ಎದುರಿಸಿದ ಗಳಿಸಿದ ಅಂತಹ ಗೆಲುವು ತನಗೆ ಸಂತಸ ನೀಡಲು ಸಾದ್ಯವೆ. ಅವನ ಕಣ್ಣ ಮುಂದೆ ಚಿಕ್ಕವಯಸಿನಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಜೊತೆ ಆಡುತ್ತಿದ್ದ ಅಣ್ಣನ ಸ್ವರೂಪ ನೆನೆಪಿಗೆ ಬಂದಿತು. ಆಡುವಾಗಲು ಜೊತೆ, ಗುರುಕುಲದಲ್ಲಿ ಒಟ್ಟೆಗೆ ಅಭ್ಯಾಸಮಾಡಿದ್ದು, ಜೊತೆ ಜೊತೆಯಾಗು ಪ್ರವಾಸಹೋಗಿದ್ದು.   ಅಣ್ಣನ ಮದುವೆಯಲ್ಲಿ ತಾನು ಎಷ್ಟೆಲ್ಲ ಗೆಳೆಯರ ಜೊತೆ ಸಂಬ್ರಮಿಸಿದ್ದೇನೆ.   ಇಂತಹ ಅಣ್ಣನ ವಿರುದ್ದ ಗಳಿಸುವ  ಗೆಲುವು ನನಗೆ ಅನಿವಾರ್ಯವೆ ? ಇದು ತನಗೆ ಸಂತಸ ತರಲು ಸಾದ್ಯವೆ ?

ಬಾಹುಬಲಿಯ ಒಳಗಣ್ಣು ತೆರೆದಿತ್ತು, ಇಷ್ಟಕ್ಕು ತಾನು ತನ್ನ ಅಣ್ಣನ ವಿರುದ್ದ  ಸೆಣಿಸುತ್ತಿರುವುದು ಯಾವುದಕ್ಕಾಗಿ,  ಭೂಮಿಗಾಗಿ, ರಾಜ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ಅಧಿಕಾರಕ್ಕಾಗಿ, ಸಿಂಹಾಸನಕ್ಕಾಗಿ . ಆದರೆ ಇದೆಲ್ಲ ಎಷ್ಟು ಕಾಲ,  ಅದೇನು ಶಾಶ್ವತವೆ, ತನ್ನ ಆಯಸ್ಸು ಮುಗಿದೊಡನೆ ಎಲ್ಲವನ್ನು ತೊರೆದು ಹೋಗಲೆ ಬೇಕು ಅಲ್ಲವೆ. ರಾಜ್ಯವನ್ನು ತೊರೆದು ವೈರಾಗ್ಯದ ಹಾದಿ ಹಿಡಿದ ತಂದೆ ವೃಷಭನಾಥರು ನೆನಪಾದರು. ಒಮ್ಮೆಲೆ ಅನ್ನಿಸಿತು ಬೇಡ ತನಗೆ ಇಂತ ಗೆಲುವು ಬೇಡ .

ತಾನು ಮಣ್ಣಿಗೆ ಒಗೆಯಲು ಎತ್ತಿ ಹಿಡಿದಿರುವ ಅಣ್ಣ ಭರತನ ಬಗ್ಗೆ ಗೌರವ ಅವನಲ್ಲಿ ಮೂಡಿತು. ತನಗಿಂತ ಹಿರಿಯನಾದ ಅವನಿಗೆ ತಲೆ ತಗ್ಗಿಸುವದರಲ್ಲಿ ತಪ್ಪಾಗಲಿ ಅವಮಾನವಾಗಲಿ ಇಲ್ಲ. ಬದಲಿಗೆ ಅದು ಹೆಮ್ಮೆ ಮತ್ತು ತನ್ನ ಕರ್ತವ್ಯ ಅಲ್ಲವೆ ಅನಿಸಿತು. ಯುದ್ದ ಕ್ಷತ್ರಿಯ ದರ್ಮವಾದರೆ ಹಿರಿಯರನ್ನು ಗೌರವಿಸುವುದು ಅಣ್ಣನಿಗೆ ತಲೆಬಾಗುವುದು ತನ್ನ ಮನುಷ್ಯ ದರ್ಮವಲ್ಲವೆ , ಬಾಹುಬಲಿಯ ದೇಹ ನಿಶ್ಚಲವಾಯಿತು.

ಸುತ್ತಲಿದ್ದವರು ಅಚ್ಚರಿಯಿಂದ ದಿಟ್ಟಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ , ಇದೇನು ಅಣ್ಣನನ್ನು ಗಾಳಿಯಲ್ಲಿ ಎತ್ತಿಹಿಡಿದು, ಸುಂಟರಗಾಳಿಯಂತೆ ತಿರುಗುತ್ತಿದ್ದ ಬಾಹುಬಲಿ ಒಮ್ಮೆಲೆ  ಸ್ಥಿರನಾಗಿ ನಿಂತನೇಕೆ, ಅಣ್ಣನನ್ನು ಕೆಳಗೆ ಒಗೆಯದೆ, ಸುಮ್ಮನಾದನೇಕೆ ಎಂದು ಚಿಂತಿಸುತ್ತಿರುವಾಗಲೆ , ಬಾಹುಬಲಿ ನಿದಾನವಾಗಿ ತನ್ನ ಅಣ್ಣ ಭರತನನ್ನು ಕೆಳಗೆ ಇಳಿಸಿದ.  ಅಣ್ಣ ಚೇತರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವಂತೆ , ಅಣ್ಣನ ಎದುರಿಗೆ ಮಂಡಿ ಊರಿದ. ಕಣ್ಣಲಿ ನೀರು ತುಂಬಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ ನುಡಿದ
“ಅಣ್ಣ ನಿನ್ನ ವಿರುದ್ದ ಯುದ್ದಕ್ಕೆ ನಿಂತ ಉದ್ದಟತನವನ್ನು ಕ್ಷಮಿಸು, ನನ್ನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕತ್ತಲು ಕವಿದಿತ್ತು. ನಾನು ನಿನ್ನಿಂದಪರಾಜಿತನಾಗಿದ್ದೇನೆ, ನಾನು ಯುದ್ದದಲ್ಲಿ ಸೋತಿರುವೆ ಎಂದು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುತಿರುವೆ “

ಸುತ್ತಲಿದ್ದವರೆ ಏನು ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ ಎಂದು ಅರಿವಾಗುವ ಮೊದಲೆ, ತಮ್ಮ ಬಾಹುಬಲಿ ರಾಜ್ಯವನ್ನು ಅಣ್ಣನಿಗೆ ಒಪ್ಪಿಸಿ , ಹೊರಟುಬಿಟ್ಟ. ಮುಂದೆ ನಡೆದಿದ್ದು ಇತಿಹಾಸ. ಬಾಹುಬಲಿಯ ಮನ ಪೂರ್ಣ ನೊಂದಿತ್ತು. ನಶ್ವರವಾದ ಪ್ರಪಂಚಕ್ಕೆ ಅವನು ಬೆನ್ನು ಮಾಡಿದ್ದ. ನಿಜವಾದ ಜ್ಞಾನವನ್ನು ಅವನು ಅರಿಸಿ ಹೊರಟಿದ್ದ

ಇದೆ ಇಂದ್ರಗಿರಿಯನ್ನು ಹತ್ತಿದ ತನ್ನದೆಲ್ಲವನ್ನು ತೊರೆದ ಭಾವದಿಂದ ನಿಂತು ತಪ್ಪಸಿಗೆ ತೊಡಗಿದ. ವರ್ಷ ವರ್ಷಗಳು ಕಳೆದವು, ಆದರೆ ಬಾಹುಬಲಿ ಮನಸಿಗೇಕೊ ನೆಮ್ಮದಿ ದೊರಕುತ್ತಿಲ್ಲ,  ಜ್ಞಾನದ ಸಾಕ್ಷತ್ಕಾರವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ , ಅವನ ಮನಸಿಗೆ ಹತ್ತಿದೆ ಯಾವುದೊ ಕೊರಗು , ಅವನನ್ನು ಕಾಡುತ್ತಿತ್ತು .  ತಾನು ತನ್ನ ಅಣ್ಣನಿಗೆ ಸೇರಿದ ನೆಲದಲ್ಲಿ ನಿಂತಿರುವೆ ಎಂಬ ಭಾವ ಅವನನ್ನು ಕಾಡಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ವಿಷಯ ತಿಳಿದ ಭರತ ಮಹಾರಾಜ ಓಡೋಡಿ ಬಂದ
“ಇದು ನನ್ನ ರಾಜ್ಯವಾದರು, ನೀನು ಗೆದ್ದು ನನಗೆ ಹಿಂದೆ ಕೊಟ್ಟಿರುವ ರಾಜ್ಯ, ಇದು ನಿನ್ನದು ಹೌದು, ನೀನು ಚಿಂತೆಯನ್ನು ಬಿಡು , ನಿನ್ನ ಗುರಿಯನ್ನು ಸಾದಿಸು “ ಎನ್ನುವ ಮಾತನಾಡಿಹೋದ.

ಕಡೆಗೊಮ್ಮೆ ಬಾಹುಬಲಿ ಆತ್ಮಸಾಕ್ಷತ್ಕಾರ ಸಾದಿಸಿದ್ದ. ಅವನು ಪ್ರಕೃತಿಯಲ್ಲಿ ವಿಲೀನನಾಗಿದ್ದ ಎಲ್ಲರಿಗು ಗೊಮ್ಮಟನಾಗಿದ್ದ. ಕಾಲನಂತರದಲ್ಲಿ  ಗಂಗರ ಮಂತ್ರಿ ಚಾವುಂಡರಾಯ ಅದೆ ಗೊಮ್ಮಟನ ಬೃಹುತ್ ಆಕಾರದ ಕಲ್ಲಿನ ಮೂರ್ತಿಯನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿದ.

------------------------------------------

ಇಂದ್ರಗಿರಿಯ ಬೆಟ್ಟದಿಂದ ಒಂದೊಂದೆ ಮೆಟ್ಟಿಲನ್ನು ಇಳಿಯುತ್ತಿರುವಾಗ  ಲಕ್ಕೆಗೌಡನಿಗೆ ತನ್ನ ಅಹಂಕಾರದ ಒಂದೊಂದೆ ಮೆಟ್ಟಿಲು ಇಳಿಯುತ್ತಿರುವ ಅನುಭವವಾಗುತ್ತಿತ್ತು.  ಬಾಹುಬಲಿಸ್ವಾಮಿಯ ಕತೆ ಕೇಳಿದ ಅವನಲ್ಲಿ  ಹುದುಗಿದ್ದ ವಿವೇಕ ಜಾಗೃತವಾಗಿತ್ತು. ಅವನು ಚಿಂತಿಸುತ್ತಿದ್ದ, ಇರುವ ಒಂದು ತುಂಡು ನೆಲಕ್ಕಾಗಿ ಇಬ್ಬರು ಅಣ್ಣ ತಮ್ಮಂದಿರು ಹೊಡೆದಾಡಿ ಸಾಯಬೇಕೆನು?. ತನ್ನನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರು ಒಬ್ಬರಿಗೊಬ್ಬರು ಅನ್ಯೋನ್ಯವಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಚಿಕ್ಕವರಿಗೆ ಬುದ್ದಿ ಹೇಳಬೇಕಾದ ನಾನು ಹಾಗು ಅಣ್ಣ ಕಿತ್ತಾಟದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿದ್ದೇವೆ. ಹೆಂಗಸರು ಹಾಗು ಮಕ್ಕಳ ಮುಂದೆ ನಾವಿಬ್ಬರು  ಅಪಹಾಸ್ಯಕ್ಕೆ ಅವಮಾನಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗಿರುವುದು ತಮ್ಮದೆ ತಪ್ಪಿನಿಂದ ಎಂದು ಅವನಿಗೆ ಅರಿವಾಗುತ್ತಿತ್ತು.

ಅವನ ಮನ ತನ್ನ ಚಿಕ್ಕಂದಿನ ದಿನವನ್ನು ನೆನೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಸದಾ ತಾನು ಹಾಗು ಅಣ್ಣ ಕೈ ಕೈ ಹಿಡಿದು ತಿರುಗುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಊರ ಜನರೆಲ್ಲ ರಾಮ ಲಕ್ಷ್ಮಣರೆಂದೆ ಕರೆಯುತ್ತಿದ್ದರು.   ತನ್ನ ತಂದೆ ತೀರಿಹೋದಾಗ ಅರಿವಾಗದ ವಯಸ್ಸು ನನ್ನದು . ಅಣ್ಣ ರಾಮೆಗೌಡ ಅಳುತ್ತಿದ್ದ ತನ್ನ ಕಣ್ಣನ್ನು ಒರೆಸಿ ಸಮಾದಾನ ಮಾಡಿದ್ದ.  ನಾನು ನಿನ್ನನ್ನು ಅಪ್ಪನಂತೆ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವೆ ಎಂದು ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಹೇಳಿದ್ದ. ಅಣ್ಣ ಮದುವೆಯಾಗಿ  ಬಂದ ನಂತರ ಅತ್ತಿಗೆ ಮಾದೇವಿಯು ತನ್ನನ್ನು ಅದೆ ತಾಯಿ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಕಂಡಳು. ‘ಕೋಣನಂತೆ ಬೆಳೆದು ನಿಂತಿದ್ದಾನೆ ಅವನಿಗೆ ಏಕೆ ಉಪಚಾರ” ಎಂದು ಎಲ್ಲರು ಹಾಸ್ಯಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು, ಕೇಳದೆ ತನ್ನನ್ನು ಕೂಡಿಸಿ ತಲೆನೆನೆಯುವಂತೆ ಎಣ್ಣೆ ಹಚ್ಚಿ   ಬಿಸಿನೀರು ಹುಯ್ಯುತ್ತಿದ್ದಳು. ಮನೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಹಾಲು ಮೊಸರು ಎಲ್ಲವನ್ನು ನನಗೆ ಸುರಿಯುತ್ತಿದ್ದಳು ಎಂದು ಅವನ ಮನ ನೆನೆಯಿತು. ಅವನ ಕಣ್ಣು ಏಕೊ ಮಂಜು ಮಂಜಾಗುತ್ತಿತ್ತು.  

ಕೆಳಗೆ ಇಳಿದು, ಸುತ್ತ ಮುತ್ತಲ ಅಂಗಡಿಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಸುತ್ತಿದ್ದ. ಬಟ್ಟೆ ಅಂಗಡಿಯೊಳಗೆ ಹೋಗಿ ತನ್ನ ಹೆಂಡತಿಗೊಂದು ಸೀರೆ ಮಗನಿಗೊಂದು ಶರ್ಟ್ ಕರಿದಿಸಿದ. ನಂತರ ಅವನ ಮನಸಿಗೆ ಬೇರೆ ಯೋಚನೆ ಬಂದಿತು. ಪುನ: ತನ್ನ ಅತ್ತಿಗೆ ಮಾದೇವಿಗೊಂದು ಸೀರೆ. ಅವ್ವನಿಗೊಂದು ಸೀರೆ, ಅಣ್ಣನಿಗೆ ಹಾಗು ಅಣ್ಣನ ಮಗನಿಗೆ ಎಂದು ಒಂದೊಂದು ಶರ್ಟ್ ಖರೀದಿಸಿದ. ಎಲ್ಲವನ್ನು ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದು. ಬಸ್ ನಿಲ್ದಾಣಕ್ಕೆ ಬಂದು, ತಿಪಟೂರಿನ ಕಡೆಗೆ ಹೋಗುವ ಬಸ್ಸನ್ನು ಹುಡುಕಿ ಹತ್ತಿ ಕಿಟಕಿಯ ಪಕ್ಕ ಕುಳಿತಾಗ ಅವನ ಮನಸಿನಲ್ಲಿ ಎಂತದೊ ಒಂದು ಶಾಂತಿ ನೆಲಸಿತ್ತು.

 ಲಕ್ಕೆಗೌಡ ಕುಳಿತಿದ್ದ ಬಸ್ಸು ಶ್ರವಣಗೆಳಗೊಳ ಬಿಟ್ಟು ಹೊರಟಂತೆ,  ಮೇಲೆ ಬೆಟ್ಟದಲ್ಲಿನ ಗೋಮಟೇಶ್ವರನ ಮುಖದಲ್ಲಿ ನಗು ಸ್ಥಾಯಿಯಾಗಿ ನಿಂತಿತು,   ಆ ನಗುವಿನಲ್ಲಿ ಎಂತದೊ ಸಾರ್ಥಕ ಭಾವ ಎದ್ದು ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು.




   ಚಿತ್ರಮೂಲ